Het album opent strak met ‘To Ithaca’, wat verwijst naar een reis, die je thuisbrengt na vele omzwervingen. Het nummer verbreekt direct enkele illusies: daar waar je (ook gezien de hoes) een progrock nummer verwacht, krijg je oerdegelijke moderne stadionrock. En…je denkt de stem en stijl te herkennen: is dit niet een album van Kensington? Hoe vaak je ook naar dit album luistert, dat gevoel laat je niet meer los. Af je nu wilt of niet, je bent toch op zoek naar verschillen met deze typische Nederlandse band en dat bepalende geluid.
Toch zijn er wel degelijk enige verschillen: de progrock invloeden in het gitaarspel van ‘The Just’ bijvoorbeeld maken dit een origineel nummer. Daarnaast zorgt het aparte ‘A Sound’ voor een welkome verandering van geluid, al klinkt de band hier wel enigzins naar Kings of Leon. Hoogtepunt is zonder enige twijfel ‘Chide’, waar ze laten horen wel degelijk in staat te zijn om iets eigens te produceren. Op ‘Lifted And Wounded’ proberen zij ook iets meer de experimentele kant op te zoeken, maar daarin falen zij jammerlijk: het nummer heeft geen enkele houvast en verdrinkt in zijn eigen geluid.
Het album eindigt verrassend met een Jimmy Cliff cover, ‘Trapped’, dat menigeen zal kennen in de versie van Bruce Springsteen, die het in de jaren tachtig in zijn setlist opnam. Het nummer is typerend voor de band: ook zij zitten gevangen en wel in het geluid van andere bands. Het wordt tijd dat zij een eigen geluid gaan creëren; het talent is ruimschoots aanwezig. Laten we hopen dat de opvolger hiervan wat meer te bieden heeft.
Baptiste W. Hamon - Soleil, Soleil Blue Baptiste W. Hamon is een Franse versie van Daniel Romano. Hoewel de zanger...
Willow Mae - Song Of Songs Als er iets zou zijn als AOP, (Adult Orientated Pop), dan is Willemijn van...