Toen de band in 2006 ontstond, zaten zanger Will Anderson en drummer Johnny Stubblefield nog op een zogeheten college. De mannen tekenden bij Mercury Records en zo begon hun carrière. Debuutplaat Losing Sleep werd goed opgepikt en er volgden nog drie albums die niet veel voor elkaar onderdoen. Met dit vijfde album valt er voor de doorgewinterde fan weer een mooi rijtje nieuwe songs te ontdekken. Helaas moet je al snel concluderen dat Parachute vaak terugvalt op de, voor hen bekende, succesformule. Catchy refreintjes met herhalende teksten, hier en daar een ‘oohooh’ en je voelt al snel aan wat er gaat gebeuren. Niets mis mee uiteraard, maar het haalt de spanning er wel vanaf.
”I’m only good at being young” zingt Anderson in het openingsnummer. Een mooie boodschap voor de fans van het eerste uur. Dat ook hij stappen in zijn leven maakt blijkt uit ‘Say You Will’, waarin hij liefdevol een trouwerij bezingt. Het is vooral lekker zoetsappig. Muzikaal zijn de mannen, en de liedjes, prima, met het vrolijke pianospel in ‘Someday’ als hoogtepunt.
Het is muziek van deze tijd, waar de radio dagelijks mee gevuld wordt. Je krijgt het gevoel dat het hele album geschreven zou kunnen zijn door Ed Sheeran. Het verandert daardoor niet direct in goud, maar meer een plaat met de afgeschreven liedjes van de roodharige Brit. De band vult, zeker in Amerika, zelf ook de zalen en heeft daar niet meer de hulp van bijvoorbeeld Gavind DeGraw, Goo Goo Dolls of Michelle Branch voor nodig. Met het nieuwe album op zak zal de trouwe fan zeker de gang naar de concertzaal weer maken. Het lijkt alleen niet overtuigend genoeg om ook een hoop nieuwe fans voor de band te winnen.
Angie McMahon - SaltWat is de logische volgende stap als je op je negentiende in het...
Jade Jackson - Wilderness Dat er niet direct bij iedereen een belletje zal rinkelen bij de naam Jade...