Het acht liedjes tellende album biedt de fans niet zozeer een nieuwe sound. Je merkt dat er duidelijk geëxperimenteerd is, maar dat het resultaat daarvan vaak minimaal aanwezig is. De new wave stijl die kenmerkend was op de voorgaande albums raken ze geen moment kwijt, tot genoegen van de doorgewinterde fan waarschijnlijk. De beat vaak catchy, de zang vaak eentonig.
‘Imola’ is een vreemde eend in de bijt. Het traag en zweverig klinkende nummer bevat een soort spoken word in plaats van zang, dat wordt gedaan door gastvocalist Ana Ivan. Het past niet echt bij de stijl van het album, waardoor je deze track niet direct nogmaals afspeelt. ‘Great Concerns’ lijkt de grootste popsong op het album met pakkend refreintje en een strak, uptempo, beat. Om een hoogtepunt te noemen kom je al snel uit bij ‘Adrift’. Nergens klinkt de band zo vrolijk als in deze vijf minuten durende dancetrack. Een uitstapje naar Britpop lijkt‘By No Means’, al heeft de stijl van zanger Norrvide hier misschien wel het grootste aandeel in.
Dat aandeel van de zanger is voor de beginnende luisteraar wennen. Moet je het nu traag en eentonig vinden of past het helemaal bij de stijl van de band? Zolang het werkt, is het goed zullen de mannen denken. Door het moordende tempo aan albums lijkt hier toch wel een houdbaarheidsdatum aan te zitten. Ondanks de pogingen om te variëren in stijl en verschillende geluiden maakt de zang veel songs van hetzelfde laken een pak. Voor nu krijgen ze nog het voordeel van de twijfel.
Mike Adams At His Honest Wieght - There Is No Feeling BetterDe Amerikaanse liedjessmid Mike Adams houdt wel van geintje op zijn tijd. Dit...
Peter Wolff - Breath Peter Wolff is oprichter en was schrijver van de Duitse metalband Downfall...