De Britse rockband God Damn heeft de afgelopen jaren een aardige ontwikkeling doorgemaakt. Met twee man, te weten drummer Ash Weaver en zanger/gitarist Thom Edward, had de band heel wat bij te zetten. Ze hadden geen bassist nodig om te rocken. Eerste album Vultures in 2015 demonstreerde dit op een sterke manier. De muziek vloog gemakkelijk uit de bocht en de zang van Thom was vals en zeurderig, op een goede manier. De muziek was genadeloos en trok flink van leer. Opvolger Everything Ever was iets gestroomlijnder, meer toegankelijk en had zelfs een meer consistente sound. Met de nieuwe plaat God Damn grijpen ze terug naar het beste uit beide albums: het rauwe van de eerste, maar het meer gestroomlijnde van de tweede.
Qua sound deze nieuwe plaat in dat opzicht denken aan het eerste album van Foo Fighters, maar dan met het standje ‘grunge’ op 11. Instrumenten en zang vormen gemakkelijk één bras, waardoor er bij vlagen wel teksten en gitaarlijnen te herkennen zijn. Dit maakt dat deze plaat wel wat moeilijker is om in te komen, maar toch heeft het ook wel zo zijn charme. Dit is mede te danken aan het nieuwe, derde lid James Brown (ja, echt) op gitaar en synthesizer, maar ook op tweede zang. Hij brengt een flinke portie volume met zich mee. Maar goed, een band met deze naam moet niet glad klinken; de stoom van de distortion moet uit je cd-speler, platenspeler of streaming-apparaat komen.
God Damn is uitermate energiek en barst bijna uit zijn voegen, ook wat betreft de compressie op de vocalen. Opener ‘Dreamers’ zet het tempo goed in, met een stevig stomende baslijn. Opvolgend ‘High Frequency Words’ is dan weer iets gestroomlijnder en beter te volgen. ‘Hi Ho Zero’ is bijna een klassiek voorbeeld van hoe grunge in de jaren ’90 gespeeld werd. En zo komen er meerderen voorbij. ‘Bleeding A Rope’ is er zo eentje. En zo heeft de riff van ‘Mirror Balls’ iets weg van de stuiterriff uit ‘Stacked Actors’ van Foo Fighters. Opmerkelijk is de track ‘Tiny Wings’ met een akoestische gitaar en een soort van strijkers op de achtergrond, wat het een bijzondere feel geeft.
Afsluiter ‘Satellite Prongs’ is episch en groots wat betreft duur en tikt net niet de negen minuten aan. Hier gooien ze alles op een hoop en waagt God Damn zich aan stoner-metal, wat in de verte doet denken aan Black Sabbath. Op een ongevraagde té chaotische manier welteverstaan. En daarmee slaan ze de plank mis. Veel van de nummers zijn óf net iets te rauw of overstuurd, óf juist weer te ‘been there, done that’ óf weer zwaar over-the-top. Deze self titled release stuitert en rammelt alle kanten op, maar lijkt een duidelijke richting kwijt te zijn van wat het nu eigenlijk wil zijn.
The Homesick - The Big ExerciseNirvana, Soundgarden, Blackouts Coastal Fever, Father John Misty, Beach...
Okay Kaya - Watch This Liquid Pour Itself Okay Kaya (echte naam Kaya Wilkins) is een Noors-Amerikaanse...