Winter stapt over op plan b en gaat zich storten op volvette ongecompliceerde stadionrock. Het is tijd om de wereld wakker te schudden want dat is hoog nodig. Logisch dus dat je dan bij herrieschoppers als Jeroen Ligter van het reeds ter ziele gegane Giant Tiger Hooch uitkomt.Maar liefst twee jaren lang van schrijven, ontwerpen, schaven, zweten, bloeden en nagelbijten heeft het gekost, maar onlangs verscheen WolfHunt dan eindelijk met de release van het gelijknamige debuutalbum en kon het startsein worden gegeven voor de jacht om de wereld te veroveren.
Met maar liefst tien tracks wordt op WolfHunt flink uitgepakt en klinkt volvette ongecompliceerde stadionrock. Al vanaf de opener, het bombastische ‘Millennial’ geeft WolfHunt meteen een visitekaartje af. ‘Een eerste indruk vindt meestal maar één keer plaats’, moeten ze gedacht hebben, dus daar mag het nooit aan liggen. Ook in ‘Defy’ gaat het er hevig aan toe: “Make no mistakes my friends, this is war”, aldus een dreigende Winter. Juist die dreigende toon komt mooi uit wanneer je zoals hij over laag gestemde stembanden beschikt. Winter vormt in de lagere regionen een prima alternatief voor de donkere vocalen van The National’s brombeer Matt Berninger en een uitstekende tegenhanger van Sam Fender, die nog wel eens te hoog grijpt met zijn ietwat iele bereik en daarmee juist in het zware werk vaak wegvalt. In de vlotte uptempo van ‘Pretty’ blijkt het allemaal uitstekend te kloppen. Sterke indiepop met een gruizig randje, een kop, een staart en daarnaast voorzien van herkenbare elementen waarvan niemand nog weet waar het vandaan komt (The Gaslight Anthem misschien?) en dat allemaal binnen de drie minuten. Elementen die je ook terug hoort in ‘Cynic’ maar die duurt dan weer een minuut langer, overigens geen enkel probleem. Bij beluistering van ‘Standing’ en vooral in ‘The Getaway’, zie je die duizenden handjes al voor je, al dan niet ritme-vast bewegend, op de maat van de drums. Plotseling bekruipt het gevoel dat het juist in deze tijd van het jaar zo mooi had kunnen zijn om het live mee te maken en dat het misschien nog heel lang gaat duren. Bij het snelle ‘Run And Hide’ doen we dus gewoon de ogen even dicht en denken we terug aan de tijd dat we vooraan bij het podium met veel andere gelijkgestemden uitbundig en zwetend de pit onveilig maakten. Verder dromen mag bij het intens gevoelige ‘Like A Child’, waarin Winter nog maar eens aantoont als singer-songwriter over puur vakmanschap te beschikken.
Boosheid op de wereld is altijd al enorme bron van inspiratie en een sterke voedingsbodem gebleken voor de muzikant en Winter heeft zijn frustratie op geweldige wijze een plekje proberen te geven in WolfHunt. Dat diezelfde wereld hem nu te grazen neemt met zo’n verrekte lockdown is natuurlijk ronduit ‘…..’. Nu maar hopen dat WolfHunt het hier niet bij laat zitten.
Heaven Shall Burn - Of Truth And SacrificeDuitse metalcore-helden Heaven Shall Burn hebben zich voor het schrijven...
Ellis - Born Again Na het zien van de videoclip ‘Complicated’ van Avril Lavigne besloot de...