Melody Linhart is al een paar jaar actief in de muziekwereld. Als achtergrondzangeres van de in Frankrijk bekende artiest/acteur Philippe Katerine, is ze in 2014 voor het eerst te horen op een uitgave. In 2018 brengt ze via Soundcloud haar eigen album Now or Never uit, met tien ingetogen akoestische songs. Voor haar carrière doet dat weinig en blijft het voorlopig bij never, ondanks de mooie, heldere stem.
Op Dynah klinkt Linhart als het vorig jaar uitgekomen Politiek en Liefde van Eva van Manen en het bekendere Bitterzoet van Eefje de Visser. Zelfbewuste vrouwen die elektronische liedjes in hun moerstaal maken, waarin zij hun eigen individualiteit en vrouwelijkheid benadrukken: ”C'est moi qui choisis”. Een nieuw soort feminisme. Dynah wordt ook wel vergeleken met James Blake, maar zo experimenteel en donker is het echt niet. Haar songs, met een traditionele couplet-refrein structuur, zijn veel lichter. Dat komt ook door het gebruik van de kopstem in nummers als ‘Plage Blanche’. Het ligt gemakkelijk in het gehoor en is vooral lekker dansbaar.
Engels is – tijdelijke rages als K-pop daargelaten – de facto de voertaal van de popmuziek. Afwijken daarvan bemoeilijkt een doorbraak buiten het eigen taalgebied, ook al is dat met zo’n 75 miljoen Franssprekenden niet klein. Gelukkig kun je de teksten van Dynah met slechts je middelbare school kennis redelijk volgen. Linhart staat in haar kracht op de nieuwe weg die ze inslaat. Dat is wel duidelijk. Het zou zomaar kunnen dat het succes dit keer wel voor het grijpen ligt, ook al zal dat vermoedelijk beperkt blijven tot het Franstalige deel van de wereld.
Alverman - The Endless ShrineVoor diegenen die ooit wel eens in een schoolbandje hebben gezeten zullen het...
Kelly Finnigan - A Joyful Sound In de tijd van het jaar dat we overspoeld worden door de favoriete...