Hoewel Cullum het prima vindt om wat meer op de achtergrond te acteren vond hij dat het toch tijd worden om lucht te geven aan wat solo escapades. Onder de naam Spencer Cullum’s Coin Collection heeft hij zijn titelloze debuutalbum uitgebracht.
Ondanks dat Cullum veel vanuit Nashville opereert doet de muziek op zijn selftitled debuutalbum geenszins denken aan country. Sterker nog, zelfs zijn beroemde pedalsteel speelt niet eens de hoofdrol. Spencer Cullum brengt negen liedjes die meer op Engelse traditie van progrock en psychedelische folk zijn gebaseerd. Ook zijn Londens accent helpt daar goed bij natuurlijk. Wel heeft Cullum de hulp ingeroepen van de betere, in onze contreien niet al te bekende, muzikanten uit Nashville en omstreken om dit album tot een succes te maken.
Cullum zegt zelf ook dat de Engelse folk uit de jaren zestig hem beïnvloed heeft en noemt daarbij een voor de hand liggende naam als Fairport Convention, maar door het zweverige, licht psychedelische karakter van de plaat komen we snel uit bij Pink Floyd uit de Syd Barrett tijd. Bij het beluisteren van de negen songs schiet iets te vaak de term lieflijk door je heen en dat komt dan voornamelijk door de stem van Spencer Cullum.
Opener ‘Jack Of Fools’, een duet met Caitlin Rose, is een rustige opener, gedragen door een repeterend basloopje en het verfijnde gitaarspel van Cullum dat in ‘The Dusty Floor‘ en My Protector’ zelfs wel iets weg heeft van het lyrische spel van David Gilmour, zoals hij dat op de vroege platen van Pink Floyd liet horen. Niet geheel toevallig hebben die twee tracks dan ook iets meer stevigheid van het prettige soort en wat minder zweverigheid. In ‘To Be Blinkered’ horen we naast Cullum een dame dezelfde zanglijn meezingen. Het geeft het liedje een mooi psychedelisch tintje. Hetzelfde trucje horen we ook in ‘Imminent Shadow’ dat net als ‘Tombre En Morceaux’ , aangezwengeld door de fluit, heel erg een jaren zestig folk tic heeft.
Het debuut van Spencer Cullum’s Coin Collection is een soort trip down memory lane voor hen die de Engelse jaren zestig folk een warm hart toe dragen. Het is leuk om even een tijdmachine in te stappen en je te laten onderdompelen in een stukje psychedelica alsof het ruim vijftig jaar geleden is, maar als je uitgezweefd bent, ben je toch weer blij dat je terug kunt keren naar onze eigen tijd.
Lala Lala - I Want The Door To OpenOp een binnenplaats staat een robotvrouw op een waterlelie, blijft een...
Low - Hey What Drie jaar geleden bracht Low Double Negative uit. Op dit album was de...