Vaak is het zo dat wanneer een biografie over dit soort zaken begint, dit als afleider voor de muziek geldt. In het geval van Skip the Rush is dat een onterechte redenering. Er valt echter genoeg te vertellen over de muziek, en bovendien heeft de muziek helemaal geen afleider nodig. Sterker nog, het aangeven dat deze instrumenten bespeeld worden zegt meer over de instelling van de band.
Eigenlijk wordt deze EP tekort gedaan wanneer we het hebben over een demo. Het geheel klinkt strak, in evenwicht en luistervriendelijk, zonder aan kwaliteit in te boeten. Misschien dat het geheel nog net even wat harder opgenomen had kunnen worden, want in 'Soothing' lijkt het even of er een deken over de boxen ligt.
Bij de eerste beluistering is het even wennen aan de stem van zanger Jaap, want in eerste instantie denk je dat je te maken hebt met een vrouw. Maar zoals vaker bij hoog zingende zangers, gaat de hoge stem gepaard met een toegenomen emotionele lading van de zang. Een iets krachtigere zanglijn had in dit eerste nummer gemogen, maar in de resterende drie nummers wordt daar al gehoor aan gegeven, en wordt de zang een van de sterkere elementen van de muziek.
Als je in bekende bands als Spinach, Concubine en Wit is Out speelt en besluit deze in te ruilen voor een nieuwe band, geef je blijk van vertrouwen in deze nieuwe band. En terecht, Skip the Rush laat vakmanschap en professionaliteit horen. Hogeschool rock, zogezegd. Niet voor niets won de band al de Amsterdamse Popprijs, en verkreeg het daarmee een plaats voor de Grote Prijs van Nederland. Fans van de melodieuze Faith no More, A Perfect Circle, Tool en andere liefhebbers van instrumentaal doordachte rockmuziek: Skip the Rush, but don’t skip this band. Hier gaan we vast nog veel van horen!
Soon - Please AccelerateNet zoals de garagerockbandjes nog steeds als paddestoelen uit de grond...
Vendetta Red - Between the never and the now Vendetta Red, het had zo de naam kunnen zijn van een snelle sportwagen. Zo...