Zeker niet alles wat op de Nederlandse radio te horen is, is bij voorbaat slecht en ook zeker niet alle hitmuziek hoeft bij voorbaat afgeserveerd te worden. Zo waren ‘I Don’t Want To Be’, ‘Follow Through’ en ook titelsong ‘Chariot’ van DeGraw’s eerste album Chariot goede popliedjes, met een beklijvende melodie en de goede popstem van DeGraw deed de rest. Het bleek in ieder geval een garantie te zijn voor een grote doorbraak. In de tussentijd bracht DeGraw nog een soort van unplugged versie van zijn album uit en kon hij nog meer in de hoek van de zoetgevooisde singer/songwriters geplaatst worden. Want een singer/songwriter is hij natuurlijk wel en dat is ook zijn grootste pré. Hij schrijft alles zelf, speelt zelf piano en gitaar en beschikt daarbij over een prima stem. Echter blijkt dat gegeven op dit titelloze album geen garantie voor een goed en beklijvend album. Weinig raffinement en originaliteit en bovenal ook minder sterke, hitgevoelige en melodieuze popsongs.
DeGraw haalt de elektrische gitaar wat vaker van stal en is wat angstvallig op zoek naar een rockgeluid, maar die zoektocht wil maar niet overtuigen. Eerste single en opener ‘In Love With A Girl’ geeft daar al blijk van, de elektrische gitaren kunnen niet verbloemen dat dit nummer de kracht mist van eerder werk. En zo wordt er een begin gemaakt aan 12 nummers lang, inhoudsloze pop of softrock zonder eigen smoel en gespeend van welke vorm van inventiviteit dan ook. Van een 31-jarige verwacht je ook wat meer diepgang en songs met titels als ‘In Love With A Girl’, ‘Young Love’ of 'We Belong Together’ maken al duidelijk dat er van tekstuele diepgang in ieder geval weinig sprake zal zijn. Nagenoeg elk nummer is in de ik-vorm geschreven en meestal is er dan ook nog een vrouwelijk figuur, waar tot DeGraw zich richt. Het geeft wat aan over zijn belevingswereld, die zelfs als dertiger niet verder lijkt te rijken, dan hijzelf en zijn vriendinnetje(s).
En dan is de drie kwartier van het album voorbij, zonder dat je ook maar één keer uit je stoel bent opgeveerd of er enige sprake van opwinding kan zijn geweest. Middelmatig, clichématig, weinig om het lijf en vooral dodelijk saai. Kon je naar aanleiding van zijn debuut Chariot nog begrijpen dat hij de harten van sommige popliefhebbers sneller had doen kloppen, bij zijn titelloze opvolger zijn de echt aanstekelijke popliedjes verdwenen en blijft er weinig meer over dat echt de moeite is.
Various - Monsters of RoelofarendsveenHet Zuid-Hollandse dorp Roelofarendsveen heeft een bloeiende muziekscene,...
Aimee Mann - @#%&! Smilers >@#%&! Smilers . Het is de intrigerende titel van Aimee Mann ’s zevende...