De cd trapt in ieder geval niet af met modder vette eighties rock, maar met een opvallende mix van Arabische percussie en lichte industrial. Heel gemakkelijk luistert het echter niet weg, maar weet ook niet echt te boeien. ‘Psycho Vertigo’ is in die zin wat gangbaarder maar ook hier ontbreekt het aan een duidelijke structuur. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het wordt niet gecompenseerd. ‘Peephole’ en ‘Loud’ hebben dan eindelijk de groove die je zo node mist bij de eerste twee nummers. De laatste doet zelfs sterk denken aan de gloriedagen van Hagar.
Gloriedagen waren ook die van ‘Fight for your Right to Party’. Maar de versie van Hagar voegt bijzonder weinig toe aan het origineel. Zijn stem kan het ook amper aan, waardoor het klinkt alsof Hagar zijn eigen feestje niet meer gaat halen. ‘When the Sun don’t Shine’ is van een geheel andere orde. Dit Spaans aandoende nummer is daardoor wel een beetje een vreemde eend in de bijt, maar wel een lekkere. Cosmic Universal Fashion als geheel is echter niet lekker. Het heeft een onmiskenbaar eigen geluid, maar weet eigenlijk nergens echt te boeien.
Boys Noize - I Love TechnoIn 1995 werd voor een inmiddels schamel publiek de eerste editie van...
Project Wildeman - Cirkel der Beschaving Poëzie en muziek, het is een gevaarlijke combinatie. Soms pakt het goed uit (...