Harry’s tot neef omgedoopte Drent, Daniel Lohues is verantwoordelijk voor de productie en samen met The Blizzards heeft hij muzikaal ook nog het een en ander in de melk te brokkelen. Zo is Lohues onder andere als gitarist en mondharmonicaspeler aanwezig. Muskee heeft zichzelf als tekstschrijver dienstig gemaakt door liedjes te schrijven over maatschappelijke perikelen die hem al lange tijd bezig houden. Actuele zaken als de verloedering van de Nederlandse maatschappij en allerhande Godsdienst-ellende hebben hoogtij gevierd in het hoofd van de bijna 68-jarige Drent. De Blizzards, bestaande uit Helmig van der Vegt op toetsen, Herman Deinum op bas, Erwin Java op gitaar en drummer Hans Lafaille verzorgen als vaste kern de uiterst solide basis van C+B.
De cd opent meteen sterk met de mid-tempo blues-countrysong ‘Blues Is A Bad Habit’. Een lekker ingetogen begin met dobro, piano, bass, drums en een bluesharptapijtje van Lohues als begeleiding. Na enkele dromerige songs komen we uit bij ‘Low Country Blues’ is niets anders dan een remake van het overbekende ‘Windows Of My Eyes’, maar de manier waarop het melodieuze en met een string-arrangementen aangeklede nummer in elkaar is gezet verdient met recht de schoonheidsprijs. ‘Low Country Blues’ is overigens tot single gebombardeerd en de keuze voor het meest commerciële stuk van het album is dan ook zonder twijfel voor de hand liggend.
In de aanklacht tegen de Iraakse oorlog ('Baghdad Blues') wordt een viermans blazersleger ingezet en ik moet me sterk vergissen dat deze song of de komende tijd niet op een ongetwijfeld vernieuwde setlist tijdens de live-concerten voor zal komen.
‘Peabody Hotel Room #13’ is het enige echte akoestische deltabluesnummer is dat op Cats Lost te vinden is. Maar oh oh, wat is ie fraai!!
‘Mama, wont’ you by me a dream’ is een aan wijlen Herman Brood opgedragen akoestisch ‘meezing’ country nummer en ademt een typisch Lohues-sfeertje uit. Met de laatste twee songs ‘My Old Jimmy’ en ‘More Than I Could Ask For’ gaan we jammer genoeg al weer richting het einde van de cd. Vooral het laatstgenoemde nummer is echt zo’n pareltje in de lijn van het mooie ‘Simple Man’ uit 1971. Slechts na drie draaibeurten is de Cats Lost-vonk op mijn Cuby-hart overgeslagen en kunnen we concluderen dat het wachten op dit grandioze werk de moeite meer dan waard is geweest. Harry is ondanks zijn 67-jarige leeftijd prima bij stem en zit nog steeds op de juiste momenten vol kracht en emotie. Ook The Blizzards weten met oerdegelijk en vakkundige hogeschoolmuziek Cats Lost naar een prachtproduct te stuwen. Uiteraard alles onder de paraplu van producer en alleskunner Lohues! Minpuntje is de tijdsduur van slechts 36 minuten, maar gelukkig is de repeatknop op de cd-speler uiterst gewillig.
Neil Young - Fork in the RoadDe pensioengerechtigde leeftijd heeft ook hij inmiddels al wel bereikt, maar...
Starring Lisa - No One Ever Told Me Anything De band Starring Lisa heeft tot op heden een prima start gekend. In 2007...