Jundt heeft in de eerste paar nummers de kunst van het herhalen goed door. Neem bijvoorbeeld 'Too Much' en 'Anti Anti', waarin bij beiden tot in den treure de titel herhaald wordt. Live misschien een feest, maar op plaat irritant. Gelukkig blijkt het geen voorbode voor de rest van de nummers. Ondanks de lichte verbetering naarmate het album vordert komt de plaat niet erg van de grond. Nummers als 'I Can't Dance', dat toch wel één van de knallers moet en pretendeert te zijn knalt ook niet uit de boxen.
Voor zo'n leuk collectief met verkleedpartijtjes enzo is de plaat nogal terughoudend. De muziek zit verstopt achter de nietszeggende en vaak irritante zang. Voor een electro punk bandje niet erg verstandig. Als je goed luistert valt er in 'A-A-Ah' wel een leuk gitaarrifje te vinden, maar die is dan weer niet erg punk. Maar ondanks dat het nummer een vreemde eend in de bijt is, is het een van de sterkere op Too Much.
Dan is er nog de live-cd, gedoopt tot Blood, Sweat & Wurstchen. Tijdens het beluisteren van deze bonus dringt het besef door dat alle randzaken op het podium behoorlijk toegevoegde waarde moeten hebben. Het is het namelijk weer net niet. 'Bienvenido' en 'Gigolo Vasbundo' klinken live wel al stukken beter. Al ligt dat bij de laatste waarschijnlijk ook aan de vrolijke ondersteuning van een trompet.
Voor een band die een groot feest hoog in het vaandel heeft staan is het album een tegenvaller. Met 'Too Much' zal op verjaardagen en feestjes niet tot feest aanzetten. Op een paar niet verkeerde nummers na lijkt het ook allemaal wel erg veel op elkaar. Too Much van Bonaparte is als nuchter carnavallen: je merkt wel dat het feest is, maar vindt er eigenlijk geen reet aan.
The Sin Committee - ConfessSja. Albums, EP’s en demo’s die in eigen beheer worden uitgebracht wekken...
Johan - ~4~ Volgens de traditie zou een nieuw Johan album ergens in mei 2011 moeten...