Het is goed te zien dat sommige dingen echter nooit veranderen. Zo bezit de band op North And South duidelijk nog steeds dezelfde vernieuwingsdrang, maar zeker ook de klasse om liedjes te schrijven met een pakkende melodie en een sterke compositie. Opener El Salvador opent wat dat betreft direct een frontale aanval op de gezapigheid die in het genre lijkt te zijn geslopen. Met een stoere groove, inventief gitaarwerk en een geweldig pakkende zangmelodie is dit nummer direct representatief voor het frisse en nieuwe geluid van deze plaat. Een geluid met minder schreeuw, want we krijgen de krijsstem alleen nog te horen wanneer deze daadwerkelijk de impact vergroot. Een goede en dappere beslissing, evenals de keuze om de bandleden niet langer angstvallig anoniem door het leven te laten gaan. Zonder het collectief teniet te doen, kan nú bijvoorbeeld worden gemeld dat zanger Arjen van Wijk werkelijk een glansrol vervult op deze plaat. Zijn klagende stemgeluid snijdt door merg en been en zijn melodieën zijn toegankelijk en pakkend, zonder ook maar één moment oppervlakkig te worden. Muzikaal gezien is North And South verder een stuk breder en afwisselender dan zijn voorganger. In het opvallend ingetogen en berustende The Blossom Powers bijvoorbeeld, worden de emoties nu eens niet uitgeschreeuwd en herbergt het zo een onderhuidse spanning. Het praktisch instrumentale Protectionism laat daarna zelfs een gelaagdheid horen die verwant is aan die van Fireside’s album Elite. Alleen in Accelerator pakt de experimenteerdrift van TSTGU verkeerd uit. Het Queens Of The Stone Age-achtige stoner jasje staat de band voor geen meter. Maar voor de rest is het genieten geblazen. Zo ontwikkelt de kenmerkende stijl van het debuut zich nog verder in het krachtige Defence Mechanism en wordt in Eyes Of A Killer een agressieve en een naargeestige sfeer perfect gecombineerd. Het refrein van het prachtige Concertina Crash bezorgt ook nog eens geheid kippenvel en in slotstuk Class Of 1998, met episch aandoend middenstuk, heeft de plaat een even mooi als hoopvol einde.
Als North And South één ding bewijst, is het wel dat – het voor een zeer groot deel Nederlandse - The Spirit That Guides Us een bijzondere band is. Waar andere bands uit gaan van een bepaald geluid of verwachtingen vanuit het genre, is de samenstelling van deze band bepalend voor de unieke, oorspronkelijke sound en de ontwikkeling hiervan. Een dergelijk uniek geluid is het meest waardevolle wat een artiest zich kan wensen. En noem ook dít dan nog maar emo, aangezien TSTGU eigenhandig het genre vernieuwt, verbreedt en wellicht zelfs nieuw leven in blaast. Dat andere bands hier maar lering uit mogen trekken en op zoek gaan naar een dergelijk, uniek en eigen geluid. Want kopiëren is het bij voorbaat afleggen. Vooralsnog is dit één van de beste Nederlandse releases van dit jaar. Vooralsnog is dit één van de beste releases van dit jaar!
Witness the fall - Witness the FallHoewel het cd-boekje een donker gekopieerd gevouwen papiertje is en het...
Ulysses - Promo 2004 Begin 2003 bracht de band Ulysses het album Symbioses uit. Deze werd erg goed...