Black Eyed Peas speelt nog steeds hetzelfde spelletje als vijf jaar geleden. 'Never change a winning team' zullen ze gedacht hebben. Veel herhaling, wat kekke elektronica erbij, een paar flinke uithalen van Fergie en simpele raps van Will.i.am en een nieuw album is geboren. Wat opvalt is dat er nogal eens leentjebuur gespeeld wordt met eerdere albums van de formatie. Zo horen we regels uit 'Imma Be' rechtstreeks uit 'Let's Get It Started'. Maar op 'Electric City' vliegt de band ineens richting de reggaeton. Het nummer doet denken aan Mr Vegas. Een Mr. Vegas uit vorm, dat wel. Reggae ligt de groep namelijk niet.
Tijdens het beluisteren van The E.N.D blijft er één gedachte omhoog kruipen: Hebben die Black Eyed Peas hun beste tijd niet allang gehad? Ja, is het antwoord daarop. Het was leuk voor zo lang het duurde, dat groepje van hippe en energieke hiphoppers die de hitlijsten bestormden. Dat kunnen ze nu misschien nog steeds en misschien spreken ze nu wel een hele andere generatie aan, maar voor de oude fans is het klaar. Het is allesbehalve een pretje om te horen hoe Fergie krampachtig hoge noten probeert te halen die ze live al helemaal niet gaat redden. En laten we eerlijk zijn, behalve Will.i.am staan de andere leden nou niet bepaald bekend om hun grote bijdrages aan de groep.
Black Eyed Peas heeft met The E.N.D een plaat gemaakt die vast en zeker goed is voor een paar sterke singles, maar laat tegelijktertijd horen rijp te zijn voor het grofvuil. Deze cd biedt niets vernieuwends, maar probeert met een paar elektronische foefjes hier en daar toch baanbrekend te zijn. Met die stoere robotstem in de intro bijvoorbeeld. Toch klinkt de plaat allesbehalve fris. Hij zou net zo goed gemaakt kunnen zijn voor de succesalbums, toen ze nog niet wisten hoe het allemaal moest. Want zo moet het in ieder geval niet.
Indukti - IdmenDat Riverside een goede invloed heeft gehad op het Poolse muziekklimaat valt...
Jack Penate - Everything is New Toen ik zo’n twee jaar terug in de zomer in Engeland was, werd er één plaat...