Al hortend en stotend schreeuwt de zanger als ware hij een legercommandant over de opgefokte muziek van de nieuwe cd. Ieder nummer wordt hij bijgestaan door koorschreeuwen van zijn bandgenoten. Het gevoel van de cd doet dan ook meer denken aan oude metal dan de nieuwe hardcore van Amerikaanse genregenoten in allerlei aftakkingen van het brede begrip “core”. Het maakt Death Before Dishonor op wat meer old-school dan soortgenoten. Leuk zijn de gitaar-loopjes die je doen denken aan langharige headbangers en trashmetal.
Een belangrijke samensmelter in de muziek van Death Before Dishonor is de drummer. Naast dat hij het leven uit zijn drumstokken slaat maken zijn tempowisselingen Better Ways to Die gevarieerd en daardoor boeiend. Rechtstreeks uit de trashmetal afkomstige beukstukken als aan het einde van het nummer ‘No more lies’ brengen Lars Ulrich en Vincent Abott in de picture. Momenten dat het duidelijk wordt dat band meer wil dan alleen hardcore hoor je op het melodische ‘Remember’. Een theatrale metalintro wordt gevolgd door een beetje overemotioneel nummer. Het ultieme hoogtepunt, daar waar de plaat alle variatie bij elkaar brengt is ‘Boys in blue’. Strak, melodisch, gevarieerd en opgefokt.
Naast beuken en emotie zijn er wel momenten dat je je herinnert dat de band afkomstig blijft uit een genre dat nauw verbonden is met de punk. Het groepsgevoel uit ‘Bloodlust’ en ‘Our Glory Days’ sluiten de plaat behoorlijk punk af.
Death Before Dishonor levert een strakke, goed geproduceerde plaat af met veel variatie. Menig fan en toekomstig fan zal deze cd vastlijmen in zijn cd-speler. De band zit in de lift. Better Ways to Die is een killer.
Eerdere recensies van Death Before Dishonor:
- 05-12-2006: Friends Family Forever.
Courtney Pine - Transition in TraditionDe Brits/Jamaicaanse saxofonist Courtney Pine is in zijn carrière...
Open Sesame - Through the eyes of Vengeance Dat in België momenteel een meer dan gezond muziekklimaat heerst maakt ons,...