Op basis van de eerste noten ben je geneigd te denken aan licht electronische sixties pop, maar al snel lijkt dat label ontoereikend voor de variëteit dat dit album kenmerkt. Met name de structuur van de over het algemeen kleine liedjes is opvallend fris, evenals het gebruik van de verschillende instrumenten. Qua stemgeluid doet Johnson bij vlagen denken aan Ryan Adams, nog zo’n muzikale veelvraat.
Naarmate de cd vordert, neemt de muziek steeds avantgardistische vormen aan, en dat pakt niet altijd even goed uit. Johnson komt naar de mening van ondergetekende het best tot zijn recht in popdeuntjes van tweeëneenhalve minuut. Niet dat de overige nummers slecht zijn, maar voor de gemiddelde luisteraar zijn ze net even te alternatief voor een onverdeeld plezierige luister ervaring. Kortom, een liefhebbers cd.
La Balançoire - LB 001Zigeuner jazzpop? Jawel, het bestaat. Dit is althans de bescheiden mening van...
Arctic Monkeys - Humbug Alex Turner is pas 23 jaar en bracht met Arctic Monkeys al twee bejubelde...