Het fraai geïllustreerde art-work van het album toont op de voorkant een meisje dat in een luchtballon hoog boven de wereld zweeft, met haar koffertje binnen handbereik. Het dromerige en surrealistische beeld dat hiermee wordt opgeroepen blijkt ook op heel subtiele wijze in de vorm van liedjes terug te komen op het album. Winterland laat zich niet voor niets beluisteren als een soort modern sprookje van het bewuste meisje. Bijna de helft van het album is namelijk geschreven voor de gelijknamige speelfilm, die eind september in première is gegaan.
Naar eigen zeggen liet Sonja van Hamel zich voor deze liedjes inspireren door artiesten als Sufjan Stevens, Aimee Mann en Hanne Hukkelberg. Die invloeden zijn dan ook redelijk goed terug te horen. Vooral wanneer ze de banjo ter hand neemt, wordt de link met Sufjan Stevens snel gelegd. In die zin is haar solowerk wel degelijk verschillend van haar eerdere werk met Bauer. Waar Bauer het vaak zocht in elektronische geluidjes, houdt Sonja van Hamel het op dit album vooral bij akoestische instrumenten.
Het album opent met de titelsong, dat tevens de titelsong van de speelfilm is. Het liedje blijkt representatief voor de rest van het album. Lieflijk, dromerig, hoopvol en warm zijn termen die je direct bij beluistering te binnen schieten. Dat de meeste liedjes grotendeels twee-stemmig gezongen zijn, versterkt het dromerige karakter van de liedjes alleen maar.
Ik kan me zo voorstellen dat de liedjes de film perfect ondersteunen. Ook zonder de film te kennen zie je de beelden bijna al voor je bij beluistering van dit album. Voorwaarde is dan ook wel dat je je als luisteraar openstelt om meegezogen te worden in de droomwereld van Winterland. In dat geval heb je aan dit album de ideale soundtrack voor de komende donkere dagen.
Melissa-Bel - BraveIn thuisland Canada doet ze het best aardig, deze Melissa-Bel . Vorig jaar...
Harmonia & Eno '76 - Traks and Traces Re-Released Begin 1973 zet Michael Rother zijn band Neu! in de ijskast. Hij voegt zich...