Iedereen die Tom Petty And The Heartbreakers in de kast heeft staan en daar niet genoeg aan heeft, kan bij Will Hoge terecht. Een meer bluesy met bourbon overgoten stem dan die van Petty, maar muzikaal zijn er zeker sterke raakvlakken. Zo ook met Bruce Springsteen, zeker in de nummers waar het rockpedaal meer wordt ingetrapt, zoals opener ‘Hard To Love’ waar de eerste tonen rollen als The E-Streetband.
The Wreckage blijft van begin tot eind op niveau boeien. Hoewel met dit vierde album niet echt van geluid wordt veranderd, klinkt de man hier wel gedrevener.
Americana en countryrock gespeeld alsof de dood Hoge op de hielen zit. Regelmatig gebeurt er iets in je buik bij beluistering. Niet omdat het zo vernieuwend is, daar valt Hoge niet op te betrappen, maar omdat hij de juiste toon weet te zetten. Productioneel wordt daar het nodige aan bijgedragen door de jsuite inzet van opzwellende koortjes en strijkers of een scherpe slidegitaar.
Bring it like you mean it, lijkt het credo op The Wreckage. Geen toon dan ook die ongemeend, vals of gelogen overkomt. Will Hoge legt zijn ziel op de tong, of laat anderen de ziel op zijn tong leggen (slechts drie nummers zijn alleen van de hand van Hoge, de rest is in samenwerking met anderen) en overtuigt met elke druppel zweet die eruit knalt. Een mooi opstapje dus in de cirkel der engelen, en met een hitje wellicht zelfs een toegang tot de binnenste cirkel van kleinere goden. Een mooi plaatsje naast Ray LaMontagne.
Eerdere recensies van Will Hoge:
- 01-12-2007: Draw the Curtains.
Yen Harley - The Substance of ThingsNa het tijdelijk inactief zijn van de naam Yen Harley is deze Utrechtse...
Josh Rouse - El Turista Josh Rouse is een Amerikaanse singer/songwriter die tot voor kort...