De Amerikanen weten na 22 jaar nog steeds te boeien. Het album begint op bekend gebied voor de liefhebber met de titelsong ‘Diamond Eyes’. Ze lijken terug te gaan naar de albums Deftones uit 2003 en Saturday Night Wrist uit 2006. De tijdelijke bassist lijkt dus geen omslag teweeg te brengen binnen de band. De dynamiek tussen bandleden is altijd nog aanwezig.
Aangekomen bij ‘Cmnd/Ctrl’ klinkt er paniek door in de zang van Chino. Het nummer is chaotisch, maar zit desondanks goed in elkaar. Zeker met de didgeridoo-achtige break. Maar het is niet zo dat ze een nieuwe richting inslaan. Het album bevat veel dingen die de band al eerder liet horen. Zo blijft de duistere sfeer hangen rondom de liedjes, maar er is ook euforie zoals in ‘Sextape’.
De cd duurt 41 minuten en laat je 41 minuten genieten. Na 22 jaar Deftones kun je al snel concluderen dat ze nog lang niet op retour zijn. Enige kritiek is dat over het hele album gezien af en toe de variatie mist. Maar dat geeft ook aan dat het een heldere lijn volgt. Het is daarbij enigszins een conservatieve plaat zonder veel nieuwe geluiden. Maar dat is ze snel vergeven als je kijkt naar de kwaliteit van de liedjes. De term ‘therapie’ na het ongeluk van de bassist is dan ook geen slecht gekozen term.
Eerdere recensies van Deftones:
- 13-11-2006: Saturday Night Wrist.
Foals - Total Life ForeverNaar de nieuwe van Foals wordt al een tijdje halsreikend uitgekeken. Niet...
Woost - 6 Minutes South Woost is een Nederlands viertal dat met hun vorige drie albums steevast...