Het grootste verschil is echter dat dit album een grotere consistentie laat horen dan zijn voorgangers. Opener Home laat al horen dat Stuurbaard Bakkebaard niet vies is van een dik aangezet portie melancholie, wat daarna ook de sfeer van het album blijft bepalen. Dat zorgt voor een veel compacter geluid, met daarbinnen echter voldoende afwisseling om het geheel niet te saai te laten klinken. De nummers op zich zijn in een aantal gevallen echter weinig opvallend. De thema’s zijn lang niet altijd even pakkend en de impact die de luchtige stijl van het oudere werk had, wordt maar nauwelijks gecompenseerd. De licht broeierige sfeer maakt echter veel goed en de band herpakt zich nog aardig met het heerlijk catchy Sippin’ on your tea (het zou het trio zomaar weer een underground hit kunnen gaan opleveren) en het naargeestige Concrete Smiling. Jammer dat de, overigens wél komische, cover van Twarres’ Wer Bisto in de context van het gehele album tenslotte aardig misplaatst klinkt.
Stuurbaard Bakkebaard heeft met Whistle Dixie duidelijk een herhalingsoefening van eerder werk willen voorkomen, waarin ze ook zeker zijn geslaagd. De meer eenduidige stijl vraagt hier en daar echter wel wat meer diepgang in de nummers om het allemaal voldoende interessant te houden. Hoewel de band dus een prima weg lijkt ingeslagen te zijn, is dit album toch niet helemaal geslaagd.
Various - The Pet Series Volume 4Ik ben een zogeheten kattenmens. Afgezien van mijn liefde voor een bepaalde...
Vertigo - Moments of Clarity Als de Haagse band Vertigo zijn naam eer aan doet staat mij een...