In veel cd-recensies over en op de site van de band zelf wordt over het nieuwe album gezegd dat het je vult met serene melancholie en kwellende euforie. Hoewel het een hele mond vol is, lijkt de zin toch niet echt van toepassing op Gooey. Het album is namelijk luchtiger en minder wisselvallig dan voorganger Might as well Live. Op het album staan vooral lievige popliedjes zoals ‘I Think You’re Everything’. Hier zingt zanger Karl Larsson lijzig over de liefde. Op Gooey zijn ook meer folk- en westerninvloeden te horen op bijvoorbeeld ‘America’. Het wordt bijna nergens allemaal echt heel melancholisch of verdrietig, maar echt uptempo zijn de nummertjes van de band nou niet te noemen. Een hoogtepunt is het akoestische nummer ‘All the Same’ waar opeens Evan Dando (Mrs. Robinson) van The Lemonheads opduikt. Dit nummer weet wél een melancholische snaar te raken en geeft gelijk aan waar de rest van het album het aan schort: een geschikte zanger voor melancholische nummers. Een ander hoogtepunt is de afsluiter ‘If (Don’t Ever Blame Yourself)’ met Tegan Quin. Als jonge tegenhanger van Sinead O’Connor zingt ze geëmotioneerd over de synthesizerklanken.
Last Days of April doet het op dit album beter dan op het vorige album. Dit heeft er vooral mee te maken dat ze andere artiesten laten meedoen op dit album. De rustige nummers van de band weten veelal maar matig te boeien en het zijn toch de melancholische liedjes die het album maken. De eer gaat dus vooral naar Evan Dando en Tegan Quin en niet zozeer de band zelf.
Eerdere recensies van Last Days of April:
- 07-02-2007: Might As Well Live;
- 08-07-2002: Ascent to the Stars.
Mavis Staples - You Are Not AloneAls iemands leven de moeite van het verfilmen nog eens waard is dan is dat...
Sander Kleinenberg - 5K De naam Sander Kleinenberg doet heel dance minnend Nederland een grote bel...