De concurrentie met soortgenoot Twin-Hand Movement (2010), de debuutplaat van Jana Hunter’s nieuwe band Lower Dens, kan The Waves dan misschien niet aan, een alleraardigst album ligt hier wel. Met een flinke dosis slepende ritmes, jengelende gitaren, mesmeriserende vocalen en regelmatig tussen popliedje en soundscape in hangende composities breekt Tamaryn hier in ieder geval genoeg potten om een ruim voldoende in de wacht te slepen.
Met name de het bal openende titeltrack, die in de verte wat aan de originele versie van Garbage’s ‘# 1 Crush’ doet denken, het bezwerende ‘Haze Interior’ en afsluiter ‘Mild Confusion’ maken indruk. Ook de meer swingende tracks ‘Love Fade’ en ‘Dawning’ zijn aanstekelijk en goed geplaatst. Echt zwakke momenten vallen er überhaupt niet te signaleren, maar van een opeenvolging van killers is nu ook weer niet echt sprake. Misschien dat de eenvormigheid die hier en daar de kop opsteekt daar ook iets mee te maken heeft.
Hoe dan ook, de gelaagdheid van de composities is bewonderenswaardig, de hypnotiserende kracht van de songs is sterk en de bezieling alomtegenwoordig. Eenieder die zich qua muzikale voorkeur ergens binnen het spectrum Spacemen 3, Slowdive en Beach House bevindt doet er verstandig aan Tamaryn eens uit te proberen.
That Summer - Near MissHet is al een tijd geleden dat David Sanson (beter bekend als That Summer )...
Superchunk - Majesty Shredding Het getal negen lijkt heilig voor het nieuwe album van Superchunk genaamd...