Wat je van de band kunt verwachten is inmiddels geen verassing meer; lang uitgesponnen en uitwaaierende postrock in de geest van een band als Pelican. Ook op deze derde plaat tapt Long Distance Calling weer uit dit vaatje. Omdat er niet gezongen wordt ligt bij dit soort muziek de eenvormigheid altijd om de hoek. Wat dat betreft is het een goed idee om een zanger in te huren, want op het moment dat de aandacht dreigt te verslappen komt John Bush je kamer binnenvallen in het absoluut briljante ‘Middleville’. In dit nummer past de band zijn muziek enigszins aan en kunnen we voorzichtig de term metal invullen. John Bush zingt dit nummer met een enorme bezieling waardoor de muziek iets extra’s krijgt. Daarvoor hebben we al een ruim half uur sfeervolle postrock voor onze kiezen gekregen dat bol staat van de gave riffs, mooie solo’s en sfeervol toetsenwerk. Veelal wordt de muziek in een laag tempo gespeeld, maar In ‘The Figrin D'an Boogie’ schakelt Long Distance Calling een tandje bij. Het nummer wordt er ook gelijk steviger door. In de elf minuten durende afsluiter ‘Beyond The Void’ en ook in ‘Timebends’ doet de groep muzikaal wel iets aan Callisto denken.
De derde plaat van Long Distance Calling is sfeervol en neemt je mee in hogere sferen. Het voordeel van dit soort instrumentale muziek is dat je het ook prima op de achtergrond kunt laten afspelen terwijl je bezig bent. Met andere woorden: het stoort niet. Daarmee is gelijk ook de zwakte van de band blootgelegd. Je vraagt je telkens af hoe het zou klinken als ze met een vaste zanger zouden werken. Het zou een hele goede optie zijn om de band naar een hoger plan te tillen want op deze manier blijft men, hoe goed de muziek ook is, enigszins vast zitten.
...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Tao Of The Dead Tao Of The Dead is het zevende album van de Amerikaanse rockgroep …And You...
James Walbourne - The Hill Folk en country zijn vaak net sportverslagen, vol met clichés. James...