Wat je uit deze plaat kan leren zijn twee dingen. Blake toont zich meester in de veelzijdigheid en is evenzeer meester in de verbinding van het akoestische met het digitale. Hij bewèrkt geen songs met technologie, hij bouwt ze van binnenuit op met ambacht en techniek. Zo mag je z’n pitchtechniek met de eigen vocalen wel typerend noemen, ook in het openende ‘Unluck’. Stembewerking is voor Blake als jongleren met een emotionele klankkast.
‘The Wilhelm Scream’ voegt daar met microdub en subbaspulsen een hi-tech dimensie aan toe. Pop met een minimale flow, die erg natuurlijk klinkt. Alleen: de track is een ruwe cover van ‘Where To Turn’, van James Litherland. Litherland is Blake’s vader, de track dateert van eind jaren negentig. Komen we straks nog op terug. Ook het vocaal intieme ‘I Never Learnt To Share’ is een technisch hoogstandje. Het refrein ontdubbelt, wordt gelooped, de keyboards drukken bluesy tonen. Aan ‘Lindisfarne I’ te horen was Blake ook sterk onder de indruk van Laurie Anderson’s ‘Oh Superman’. Daarmee verhult Blake allerminst dat hij recent nog een studie in moderne muziek volgde. In de lijn daarvan zal het ook komende tijd niet ontbreken aan experimenteler werk van dit 22-jarige talent.
Blake construeert een uniek universum, dat tegelijk niet had kunnen bestaan zonder Burial, Richie Hawtin, Antony Hegarty en J Dilla. Of Feist natuurlijk, waarvan het gecoverde ‘Limit To Your Love’ Blake al eerder lanceerde voor een breed publiek. De song koppelt mooi de muzikaliteit van pop aan het minimalisme van post dubstep en bewees dat verrassingen de wereld nog niet uit zijn in commercieel opzicht. Maar ook dan kan het nog alle kanten op met Blake. ‘Why Don’t You Call Me’ baadt in soul, het speelse ‘I Mind’ doorbreekt ritmisch het sérieux van het overige materiaal en ‘Measurements’ klinkt als een blanke spiritual.
James Blake is absoluut een indrukwekkend full debuut. Het vraagt alleen nog even om verdere bevestiging in het schrijven van meeslepende éigen songs. Tot dan laat deze plaat -en dat is bijzonder- een open spoor in vrijwel alle muzikale richtingen. Blake kan het podium op in een hippe club, de ziel ontvouwen in een blueskelder, en hij kan net zo goed voor het zingen de kerk in gaan.
The Atomic Bitchwax - The Local Fuzz The Atomic Bitchwax klinkt als, ruikt als en voelt als pure stonerrock. De...
Bony King - Eleonore Na het door velen gelauwerde en ook hier zeer goed gesmaakte debuut Alas My...