Het album opent met het prachtig melancholische, maar toch catchy ‘This Is Happening’. De song heeft zo’n zelfde euforisch gevoel als het Funeral-album van Arcade Fire destijds: fraaie vioolpartijen, groepsgezang op precies de juiste momenten en een urgentie die je als luisteraar direct overtuigen. En dat geldt eigenlijk voor de meeste songs op dit ijzersterke debuut. Het kan niet anders of alle liefhebbers van Arcade Fire zullen opveren bij het horen van dit debuut.
Want na de opener volgt het zo mogelijk nog sterkere ‘Fire’. Deze song heeft zo’n refrein dat onder je huid kruipt, en schreeuwt om uit volle borst meegebruld te worden. En dan is er nog ‘Cinnamon’ , dat tegen het einde openbreekt met een fraai bombastisch einde waarvan het kippenvel spontaan op je armen verschijnt. ‘Fashion’ is dan weer zo’n geheide stamper waar je heel wat dansvloeren en festivalmenigtes gek mee gaat maken. En tot slot is er nog de titelsong die mooi melancholisch begint, om uit te groeien tot een euforie zoals, juist, Arcade Fire dat ook zo fraai kan. Kortom, hoogtepunten genoeg.
Het knappe aan Ginga is dat de invloeden er op momenten behoorlijk dik bovenop liggen, maar dat de band ze toch met zoveel overtuiging en urgentie over de bühne brengt dat je het ze gelijk vergeeft. Ze doen daarmee overigens een beetje denken aan de Duitse broertjes van Get Well Soon. Al heeft Ginga stukken beter songmateriaal.
Ik hoop van harte dat de band hier in Nederland goed opgepakt wordt, en dat ze een plekje op de juiste festivals gegund wordt. Want één ding lijkt zeker: deze band gaat ook live ie-der-een helemaal inpakken. Dus, heren en dames programmeurs van de betere popfestivals: lezen jullie mee?
Joseph Williams & Peter Friestedt - Joseph Williams & Peter FriestedtHet zal u misschien ontgaan zijn dat Toto in februari 2010 opnieuw opgericht...
The Raveonettes - Raven in the Grave In een poging om de Deense muziekscene wat meer uitstraling te geven begonnen...