RECENSIE: The Sidekicks - The Sidekicks

Cover The Sidekicks - The Sidekicks
2012-02-29 Het was even zoeken in het persbericht, even speuren in het boekje en even spieken op het schijfje. Maar nergens een naam voor deze EP van The Sidekicks. Dus laten we het naamloze werkje voor het gemak maar even The Sidekicks EP noemen, want ja, je moet wat.

Misschien is daarmee wel gelijk de toon gezet. Het is enerzijds slordig dat nergens een naam te vinden is, anderzijds kan het ook aan een gemakzuchtig gebrek aan creativiteit worden geweten. Goed, ze kunnen het wel, want ondergetekende had een jaar geleden nog de vorige EP van de Brabantse heren onder de loep. Die wel met een titel: Makers Of Nothing.

Die EP kwam eraf met een 2,5 uit 5, vooral door de eindeloze herhaling, zwakke riffs en een gebrek aan diepte. ,,Het ontbreekt een beetje aan durf.’’ was het verwijt.

Een jaar later is er wat dat aangaat weinig veranderd. Nog steeds is er van echte durf geen sprake, al is er progressie geboekt. Er wordt meer met pieken en dalen gespeeld in de vier songs die de EP rijk is en dat is lovenswaardig. Toch zijn de coupletten nog langgerekt en weinig interessant. En waar de riffs zijn gegroeid, zijn ze al even vaak carnavalesker geworden, zoals in de plotse tempoversnelling in ‘Picture The World’.

Bovendien zijn de momenten waarop de nummers echt los moeten breken te zwak. Alleen op afsluiter ‘Empathy’ weet het viertal echt de juiste toon te pakken. Na een lekker ‘60’s-achtig gitaarliedje komt er een prima uitgedacht outro, waarin blazers en stevige gitaar de hoofdrol spelen, maar zeker ook gedragen worden door een luie, beukende drum.

Wat echter vooral opvalt is dat de zang, die op Makers Of Nothing nog dik in orde was, continu uit de toon valt. Om de nummers op te leuken, lijkt er continu gezocht naar ingewikkelde lijntjes en vreemde overstapjes, om maar niet te lang een toon aan te houden. Het gevolg is een hinkelend geheel dat gewoon bar slecht klinkt.

Daarbij, de stem van zanger Joost Ariëns lijkt meer geschikt voor wat snellere liedjes. Zijn geluid heeft wat weg van Robert Smith en wellicht zouden de uptempo liedjes van The Cure hem ook wel liggen. In de muziek van The Sidekicks, die het midden houdt tussen De Staat, Joy Division en Deep Purple komen deze vocalen niet tot wasdom en staan ze soms domweg tegen.

Al met al krijgen The Sidekicks het weer niet voor elkaar om een solide plaat te maken. Er is progressie, maar tegelijk ook teloorgang. Zonde.
Recensent:Koen Nederhof Artiest:The Sidekicks Label:Eigen Beheer

The Phenomenal Handclap Band - Form & ControlZo nu en dan krijg ik cd’s te recenseren die ik zelf niet uitgekozen zou...

Cover Naughty By Nature - Anthem Inc.

Naughty By Nature - Anthem Inc. Naughty by Nature is een oldskool hiphop collectief uit New Jersey, met...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT