-1.jpg)
Het resultaat van de comeback is Roses een album wat bekend, maar niet achterhaald klinkt. Een van de belangrijkste elementen van de band is nog steeds aanwezig: de stem van O’Riordan. Voor de een geweldig, de ander kan er niet naar luisteren. Hoe dan ook, haar stem is nog steeds uniek, maar slaat minder vaak over dan voorheen. Het komt het meer ingetogen karakter van Roses ten goede. Zeker een met melancholie overladen track als ‘Waiting In Walthamstow’ heeft hier baat bij. Die melancholie komt in bijna elke track terug. Het past dan ook uitstekend bij de overheersende thematiek van verbroken liefde.
Roses is dus geen vrolijk album, alleen de goede single ‘Tomorrow’ klinkt lekker fris en bijna opgewekt. Echte stevige rocksongs zoals we die in het verleden nog wel eens hoorden zijn er niet echt. Of het moet het sterke ‘Schizophrenic Playboy’ zijn, wat zomaar vijftien jaar oud had kunnen zijn. Ook ‘Show Me’ is bij vlagen stevig, maar het herhalende ”Show Me The Way” maakt de song voorspelbaar en eentonig. Gelukkig staan daar tegenover sterke tracks als ‘Raining In My Heart’ en opener ‘Conduct’.
Het gekke aan Roses is dat hoewel het niveau van de eerste platen nooit echt gehaald wordt, de songs stiekem goed genoeg in elkaar zitten om te blijven hangen. Het komt waarschijnlijk door de goede opbouw, de melodieuze structuur, en voor de dertigers onder ons de `90s sound die altijd in de buurt is. Met het zeer degelijke Roses komen The Cranberries terug, zonder ook maar een moment echt heel anders te klinken. Gelukkig hoeft dat ook niet.
.jpg)
Mr. Polska - Waardevolle GezelligheidHet meldpunt Midden- en Oost-Europeanen van de PVV is de laatste tijd volop...
.jpg)
Bruce Springsteen - Wrecking Ball Ondanks al zijn succes en rijkdom is Bruce Springsteen nooit vergeten waar...