.jpg)
Naast de Edwards-achtige vocalen van Heeren steunt het album vooral op synthesizers, drumcomputers en zalig galmende en jengelende gitaarpartijen. De boel is het ene moment heerlijk slepend en dan weer wat energieker en kent zelfs momenten waarop zowaar een dansje gewaagd kan worden; zij het met het hoofd gebogen, want -zoals de titel wellicht al deed vermoeden- thematisch is het wederom niet bepaald een opgewekte bedoening. Kwalitatief gezien stemt het echter wel weer erg vrolijk allemaal. Een keuze maken voor een favoriet is dan ook lastig, maar de uiterst bezwerende track ‘Ruins’ vormt in ieder geval wel een van de hoogtepunten van deze soundtrack bij het (persoonlijke dan wel universele) einde der tijden. Daarbij komt dat ‘Ruins’ ook meteen met stip op nummer drie in de lijst van songs met de meest memorabele sirene-imitaties binnenkomt (net achter ‘Gangsta’ van tUnE-yArDs en ‘Riot’ van Basement 5).
Vanwege het gebrek aan een uitglijder en het gegeven dat binnen de nauwe samenhang er toch redelijk wat afwisseling aanwezig is, zijn kritieken op het album enkel min of meer triviale kanttekeningen van het kaliber: Jammer dat de plaat zo kort (acht nummers in net geen zevenendertig minuten) duurt en het is te hopen dat Heeren het folk- en drone-gebeuren in de toekomst niet volledig en definitief de rug toekeert, want wat is het toch nog altijd genieten geblazen op die vier voorgaande albums. Dat genieten gaat, zo moge inmiddels duidelijk zijn, echter ook gewoon op voor Weltuntergangsstimmung. Vanaf de eerste tonen van de betoverende opener ‘My Word As Gospel’ tot en met de aardedonkere afsluiter, titeltrack ‘Weltuntergangsstimmung’, brengen Heeren en co. een overtuigende pot dark wave die, god zij dank, nergens in een flauwe nostalgie-trip vervalt.
Weltuntergangsstimmung is aan de basis vrij recht-toe-recht-aan en komt bij de eerste draaibeurt dan ook meteen luid en duidelijk binnen. De kracht en langetermijnwaarde zit ‘em echter in allerlei subtiliteiten die bij intensief en vaker luisteren meer en meer naar de oppervlakte komen. Het betreft hier overigens niet alleen instrumentaal maar ook vocaal raffinement in de vorm van An Pierlé’s prachtige backing vocals. “Bedankt om te luisteren”, schreef een van de bandleden een jaar of vier geleden in een album dat ondergetekende na een concert van Kiss The Anus Of A Black Cat aanschafte. Tja, met dergelijke intense en oprecht gebrachte muziek is dat, ook deze keer, simpelweg de enige optie. Gaat dat horen! Gaat dat zien!
.jpg)
The Decemberists - We All Raise Our Voices to the AirBegin 2011 verschijnt het uitstekende album The King Is Dead en daarna gaat...
.jpg)
Young Magic - Melt Young Magic is een gelegenheidstrio onder leiding van de Australiër Isaac...