.jpg)
Op het debuut Blood Of My Enemies word je, niet verrassend, getrakteerd op ruim drie kwartier spierballen rock. Ronkende bas, zware riffs en voortdenderende drums worden vergezeld van de rauwe stem van Seinfield die nog steeds niet tot de beste zangers ter wereld gerekend mag worden. Songtitels als ‘War’, ‘Dying Slowly’, ‘Serial Killer’ en ‘Devil’s Daughter’ zeggen daarbij ook genoeg over de onderwerpen waar de heren over handelen. De twaalf nummers worden halverwege onderbroken door anderhalve minuut gesproken woord dat ‘The Hard Cold Truth’ heet. Verder zijn bijna alle nummers voorzien van hetzelfde dreinende mid-tempo ritme, en heeft elk nummer dezelfde opbouw, waarbij zelfs de riffs onderling uitwisselbaar zijn. Pas in afsluiter ‘War’ is er zowaar in de vorm van tempowisselingen wat afwisseling te bekennen. Het is ook met voorsprong het beste nummer op het album. Het vrouwelijke gehijg aan het eind van ‘Devil’s Daughter’ is overigens ronduit kinderachtig en zou je eerder verwachten bij een bandje met pubers dan bij een paar kerels van middelbare leeftijd.
Op basis van wat je denkt te kunnen verwachten van een zingende porno acteur en een ex-crimineel, valt het misschien niet eens tegen wat de heren ons toevertrouwen. Wel begint na verloop van tijd de verveling behoorlijk toe te slaan, omdat er erg veel van hetzelfde wordt gebracht. Het is voor de heren in ieder geval een goede manier om eens een andere, wat meer geaccepteerde, hobby te beoefenen. Veel potten zullen ze er niet mee breken.
.jpg)
Ronald Reinders - Liedjes Ronald Reinders verwierf vooral bekendheid in het covercircuit. Met zijn...
.jpg)
Becoming Real - Solar Dreams/Neon Decay Opvallend genoeg zijn veel van de recente drum gebaseerde muziekstromingen...