Dat gedeelte van de plaat waarop Floods zich tot postcore beperkt, is overtuigend. Snel beukende drums, een vrij hoog gitaargeluid en een panisch klinkende zanger. Maar steeds op het moment dat je er lekker in zit en je op het punt staat je huiskamer te slopen, slaat het om. Cleane emo zanglijnen halen de pit er uit en als luisteraar vraag je je af waar dat nou voor nodig is. Gelukkig houdt de band de snelheid er dan nog in, waardoor het melodieuze hardcore karakter behouden blijft. Ook dan klinkt de band nog best overtuigend, al is de houdbaarheid van de cleane stem van de zanger beperkt. De betere nummers van de plaat zijn ‘98’ , ‘ Hollowed Words’, ‘ Jamie Tatlow’ en ‘You Convinced Me That I Needed It’. Floods had best wat scheutiger mogen zijn met gitaarsolo’s zoals in het laatstgenoemde nummer.
Het gaat zo nu en dan mis tijdens de tragere breaks, het moment dat de cleane en panische zang gecombineerd worden. Dit gebeurt onder andere in openingstrack ‘Black Waves’ , dat juist heel overtuigend van start gaat, en in afsluiter ‘Moving On’. Je denkt even dat je per ongeluk twee platen door elkaar aan het luisteren bent. Het behoeft geen uitleg dat dat dus behoorlijk ruk klinkt. De band slaat de plank ook mis door (te veel) popinvloeden toe te laten. Dieptepunt wat dat betreft is ‘Hotel Coopar’. Met de break na twee minuut dertig verliest de band een stukje geloofwaardigheid.
Als luisteraar blijf je met een gemengd gevoel achter. Het ene moment blaast Floods je omver met hun krachtige postcore en het andere moment klinkt de band een beetje als een oud wijf. De afwisseling heeft in dit geval geen positief effect op de luisterbaarheid van de plaat. Wellicht is dit een typisch geval van je houdt er van of je haat het.
Goat - World MusicWie het album World Music zonder verdere verwachtingen in de cd-speler...
Devil Sold His Soul - Empire Of Light Wie niet van sombere muziek houdt kan beter direct stoppen met lezen, want...