Wat meteen opvalt bij het beluisteren van het nieuwe album is het overweldigende begin. Opener Life Wasted knalt uit je speakers en ook single Worldwide Suicide en Comatose zijn behoorlijk hard en bovendien druipt het spelplezier ervan af. Pas in de vierde track getiteld Severed Hand wordt een beetje gas terug genomen. Hierna komen drie typische, melancholische Pearl Jam nummers. Vooral Marker In The Sand is een erg goed nummer en Parachutes valt op doordat het ritme een beetje country-achtig is en wel wat aan Calexico doet denken. Big Wave is dan weer wat harder en Gone is juist vrij rustig. Na de reprise van Life Wasted volgt Army Reserve waarvan het gitaargeluid sterk aan dat van The Edge van U2 doet denken.
Inmiddels zijn we aangekomen bij track 12, Come Back. Dit nummer vormt samen met afsluiter Inside Job het hoogtepunt van het album. Beide nummers hebben een geweldige opbouw. Come Back begint rustig en wordt naar het eind toe meeslepend. Inside Job begint nog iets rustiger en eindigt vrij stevig. Je zou dit nummer bijna uitgesponnen kunnen noemen.
Deze titelloze plaat zal niet, zoals Ten, een rij wereldhits opleveren. Daar is de tijd niet naar en daar is het album bovendien niet commercieel genoeg voor. Maar het is wel een hele goede plaat die overweldigend begint, een heel goed middenstuk heeft, indrukwekkend eindigt en waarop werkelijk geen zwakke track te vinden is.
John Fogerty - The Long Road HomeJarenlang was werk uit zijn Creedence Clearwater Revival tijd taboe. Dit toch...
Jan Donkers - Mijn Muziek Jan Donkers is schrijver en radiomaker. Als muziekjournalist schreef hij...