Na een relatief stevige openingsriff ontaardt ‘No Tomorow’ al vrij snel in een heel matig eind jaren ’90 rocknummer. Simpele gitaarriffs, voor de hand liggende elektronische beats, afgewisseld met drums, en niet vernieuwende melodramatische zanglijntjes en bijbehorende cheesy teksten. Waar je als luisteraar dan al bang voor bent, wordt waarheid. De hele plaat zit zo in elkaar en het wordt een lange zit.
Helemaal volgens het boekje wordt het stevigere rockwerk overvloedig afgewisseld met rustige breaks en/of ballad-achtige en poppy songstructuren. Dit laatste komt erg goed naar voren in de eerste single van de plaat ‘Falling’. Het is al heel vaak gedaan en eigenlijk is het altijd drie keer niks, al ligt hier wellicht enige ruimte voor de ‘liefhebbers’ van de sound. Op de stem van Arsenault ben je binnen een nummer ook al wel uitgeluisterd.
Dat gevoel van een lange zit wordt nog eens versterkt door de ‘zware’ thematiek van de plaat. Zangeres Amy heeft naar het schijnt niet zo’n leuke jeugd gehad en ze wil je laten nadenken over uitdagingen die je op je levenspad kunt aantreffen. Nou, deze plaat van a tot z uitzitten, ik geef het je te doen. De jeugdige luisteraars zullen spontaan ook een nare jeugd krijgen. Deze plaat kun je dan ook beter in de bakken laten liggen.
.jpg)
Smith Westerns - Soft WillDe indierockers van Smith Westerns vonden in 2011 met het album Dye It...
-1.jpg)
August Burns Red - Rescue & Restore Hoe lang kun je als band album na album interessante metalcore blijven...