Behalve de riffs, die in elk nummer overbekend klinken, horen we dat gitarist Billy Bob Riley zo nu en dan zijn slide-guitar in de strijd gooit. Het geeft enige verlichting in de nummers die we eigenlijk als tweederangs AC/DC-tracks moeten beschouwen. Wanneer je verder op de titels en teksten af moet gaan, hebben de heren ook niet veel meer in hun leven dan drank en vrouwen. Niks mis mee, maar om daar twaalf nummers lang over te zingen; dat gaat op den duur behoorlijk tegenstaan.
Natuurlijk staan er best aardige nummers op de plaat, zoals het door de bas gedreven ‘I’m Gonna Give You All’, ‘The Real Deal’ met een lekker portie slideguitar en het snelle ‘Drinkin’ Margaritas’ dat muzikaal een beetje aan het oude werk van ZZ Top doet denken. Voor de rest is het vooral een herhaling van zetten die een kleine veertig jaar geleden al gezet zijn. De twee bonustracks ‘Drunk Love’ en het dramatisch slechte ‘Gimme A Drink’ voegen daarbij ook helemaal niets toe.
Musiceren kunnen de heren absoluut, maar misschien kunnen ze beter door het leven gaan als een AC/DC coverband. Mogelijk dat ze daar in eigen land hoge ogen mee kunnen gooien. Met dit stukje plagiaat gaan ze Europa of de Verenigde Staten zeker niet veroveren, laat staan Australië.
.jpg)
Rebellious Spirit - Gamble ShotEr zijn legio voorbeelden van bands die het niveau van hun debuutalbum nooit...
.jpg)
Powerworld - Cybersteria Voor een verse portie powermetal moet je bij de Duitse band Powerworld...