Stefan Schill liet zich op zijn debuutalbum gelden met een sterke blues-georiënteerde sound, waarbij hij naar eigen zeggen heel erg bezig was met oppervlakkige zaken als: speel ik mijn gitaar wel goed? Zing ik wel toonvast? Wat zijn muziek losmaakt bij de luisteraar is inmiddels veel belangrijker geworden dan deze oppervlakkigheden. En dat is niet het enige waarin Stefan Schill zich de afgelopen jaren ontwikkelde. De singer-songwriter wilde niet voortborduren op bekend en succesvol terrein en ging op zoek naar een eigen stijl. Hiervoor besloot hij muziek te schrijven die dichter bij hem staat. Simpelweg maken waar jij je goed bij voelt en dus niet wat de buitenwacht van je verwacht.
Deze aanpak zorgt er voor dat LovEquations allerlei kanten op gaat. En inderdaad, dit album staat daarmee een heel eind af van de debuutplaat. Al is de funky kant niet verdwenen, het is veel meer een pop-georiënteerd album. Natuurlijk is de blues ook nog wel vertegenwoordigd, maar in veel mindere mate en bovendien wordt het subtiel verwerkt in ‘Leave You For A While’ en ‘Momma, You`ve Been On My Mind’. Beiden zijn overigens mooie, ijzersterke songs.
Want dat wordt op LovEquations meer dan eens duidelijk, Stefan Schill is in staat om binnen verschillende genres goede liedjes te schrijven. Of we het nu hebben over de frisse dixielandjazz van ‘Baby I Love You’, de uptempo poprocker ‘Lay Me Down’ of de catchy popsong ‘Nothing At All’. Hierbij laat Schill regelmatig horen een begenadigd gitarist te zijn, zonder hierbij overigens teveel op de voorgrond te treden. Dat Schill zowel op gitaar als op de bühne vaak aan Prince wordt gelinkt, blijkt ook op LovEquations niet voor niets. Want hoewel de singer-songwriter zegt meer geïnspireerd te zijn door het lef en de compromisloosheid van de wereldster dan door zijn muziek, lijken het soulvolle ‘I Want U So Bad’ en het funky ‘Take It Home’ zwaar gebaseerd op de receptuur van de meester zelf.
Het is prettig dat LovEquations een zeer gevarieerd album is, het zal hierdoor niet snel vervelen. De keerzijde is echter wel dat er weinig eenheid is. Dat Stefan Schill nog zoekende is naar zijn eigen sound mag na het horen van zijn tweede album duidelijk zijn. Dat hij ontwikkeling en groei verkiest boven succes en een vertrouwd geluid is echter prijzenswaardig.
.jpg)
Bert Hermelink - Daarom‘Stiekem Gedanst’, ‘Net Als In De Film’, ‘Ben Jij Ook Zo Bang’ en ‘Zoveel Te...
.jpg)
Motörhead - Aftershock Het duurde wat langer dan gebruikelijk, maar er ligt weer een album van...