Anno 2012 was het tijd voor zijn tweede solo-album, Zero Killed, dat pas een jaar later in ons kikkerlandje zou worden uitgebracht. De blues is achterwege gebleven en heeft plaats gemaakt voor easy listening singer-songwriterpop. Zero Killed is een typische zondagochtendplaat geworden. Eerste hoogtepunt is 'Carnival', een liedje dat vergezeld gaat van tijdloze, fraaie strijkersarrangementen. Het liedje doet op sommige momenten denken aan The Beatles' 'Julia', van die klassieke witte plaat. 'Mice And Men' is ook één van de betere songs op de plaat, evenals het stemmige 'The Mathematician'.
Coltman doet eigenlijk een heleboel goed op deze plaat. De liedjes hebben een kop en een staart en kloppen gewoon, hij zingt goed en de productie is helder. Alleen klinkt het wel heel clean allemaal: nergens een rafelrandje, nergens lichtelijk uit de bocht vliegen en, nog het belangrijkste, nergens een echte uitschieter. Dat maakt dat de plaat best lekker wegluistert, maar na afloop niet lang bijblijft. Op het einde van de plaat komen toch nog wel wat uptempo nummers langs ('Sticks And Stones' en 'The End Of The World'), maar dat kan het gezapige karakter van de plaat niet meer redden.
.jpg)
Sand - Sand Sand is een nieuw soloproject van Sam Healy, die onder andere bekend is van...
.jpg)
Die Krupps - The Machinists Of Joy Stevige industriële electro(-rock), dat is net zo Duits als Mercedes,...