RECENSIE: Flip Noorman - Bellse Parese

Flip
2014-01-10 De titel van het debuutalbum van Flip Noorman, Bellse Parese, is veelzeggend. De troubadour Noorman kreeg zelf te maken met Bellse Parese, een gezichtsverlamming, waardoor de linkerhelft van zijn gezicht verlamd is. De zelf benoemde speelman met het gescheurde gezicht. Maar Flip is ook de speelman met een gescheurde ziel.

Vaak claimen artiesten of bands dat een album duidelijk twee kanten laat horen. Denk aan Biffy Clyro’s dubbelaar Opposites. Tekstueel zat er enig verschil tussen de twee helften van het dubbelalbum, maar op de standaard uitvoering van één cd was van die scheiding bar weinig te merken. Muzikaal sloten beide helften naadloos op elkaar aan. Flip Noorman claimt een album te maken met een gespleten geluid en maakt het ook waar. Zelden hebben albums zo duidelijk twee verschillende geluiden.

Aan de ene kant staan ‘Tijd te Koop’, ‘Ik Heb De Macht’, ‘Wie De Koe’ en ‘Alles van Waarde’; melancholieke Flip, duistere Flip, boze Flip, rauwe Flip. Muzikaal is het grof, beukend en bij vlagen zelfs bijna machinaal. ‘Tijd te Koop’ klinkt als een circusattractie met een overdosis steroïde. Daarover heen klinkt de verbeten en rauwe stem van Noorman, waar bij een vergelijking met Tom Waits vrijwel onontkoombaar is.

Aan de andere kant staan ‘Plafond’, ‘De Afstand’ en ‘Vogels zonder Vleugels’, ‘Langzaam’ en ‘Jasmijnthee’; liefelijke Flip, zachte Flip, emotionele Flip en tekstueel nog steeds tamelijk melancholieke Flip. Als ‘Plafond’ na de heftige opening van ‘Tijd te Koop’ en ‘Ik Heb De Macht’ opeens voorbij komt, is het bijna schrikken. Het gitaarloopje heeft de feeling van John Mayer’s 'Heart Of Life' en Flip’s stem klinkt als die van een ander mens. Tom Waits? Wie is dat ook alweer, wanneer hadden we die vergelijking gemaakt?

Daar tussenin balanceert ‘Het Schipperslied’, waar de twee werelden nog het meeste samenkomen. Maar de verbindende factor op het album zijn boven alles de teksten van Noorman. Poëtisch, soms erg sterk, soms licht gekunsteld, altijd met een donkere rand. De sterkste zin komt voorbij in het refrein van ‘Wie de Koe’: ”Wie de koe bij de horens vat, kan haar niet meer melken.”

Het is een beetje flauw, misschien zelfs respectloos, om Flip Noorman te vergelijken met Two-face uit het Batman-universum. Natuurlijk is de fysieke vergelijking er, spijtig genoeg, maar ook op een dieper niveau is er een gelijkenis te zien. Two-face is de bad guy tegen wil en dank en van binnen niet een slecht mens. Flip Noorman presenteert zich bij vlagen als duister en rauw, maar is diep van binnen een emotionele, zoetgevooisde hartendief. Beide kanten zijn sterk vertegenwoordigd op zijn intrigerende debuutalbum.
Recensent:Jelger Woudstra Artiest:Flip Noorman Label:Eigen Beheer
Cover Ze Mannschaft - Gosu Ckac Ock!

Ze Mannschaft - Gosu Ckac Ock!De Amsterdamse band Ze Mannschaft , een knipoog naar onze Oosterburen die...

Cover Fates Warning - Darkness in a Different Light

Fates Warning - Darkness In A Different Light Fates Warning , bestaan die nog? Dit was de eerste gedachte van...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT