De zomerse gitaarklanken komen je vanaf ‘Bailar Contigo’ tegemoet, om vervolgens niet meer te verdwijnen. Deze in eerste instantie prettig wegluisterende sound breekt Griss uiteindelijk op. Van variatie lijkt hij nooit gehoord te hebben. Spannende eerste klanken in ‘Vivir Sin Ti’ doen de hoop op iets anders kort opleven, maar al snel legt het bekende getrommel een strak tempo op waar niemand aan kan ontsnappen.
Griss laat geen kans onbenut om te slagen als muzikant. Het resultaat daarvan was het volgen van een opleiding aan het conservatorium in New York, maar een wereldzanger hebben de docenten aldaar niet van hem kunnen maken. Voor wie van met groot gevoel voor drama voorgedragen Spaanse teksten over de liefde houdt, is Griss een held. Een smekend, schuldbewust en zoetgevooisd randje weet nooit aan zijn stem te ontsnappen. ‘Vive’, een hommage aan Michael Jackson, doet verlangen naar zijn soms agressieve zangstijl.
Tegen het einde van het album, in ‘Negra Candela’, komt er eindelijk een blazerssectie om de hoek kijken. Dit had veel eerder moeten gebeuren om voor afwisseling te zorgen, al helpt de zwakke productie van dit nummer deze positieve ontwikkeling net niet in zijn geheel om zeep. De nummers beklijven al niet en dan heeft Acosta ook nog de gewoonte om veelvuldig zijn eigen artiestennaam in de microfoon te roepen. Griss zal voorlopig niet uit het geheugen van ondergetekende verdwijnen, maar dat komt niet door zijn muziek.
-4.jpg)
Transatlantic - KaleidoscopeSupergroep Transatlantic begon in 1999 als bijbaantje voor vier muzikanten...
.jpg)
The Unguided - Fragile Immortality Een aantal jaar geleden leek het gedaan te zijn met de samenwerking tussen...