.jpg)
Bij het horen van het eerste nummer Everyday Combat ben je in eerste instantie geneigd te denken dat de Lost Prophets verder zijn gegaan met waar ze ten tijde van het vorige album, het in 2004 verschenen Start Something, op muzikaal gebied mee bezig waren: het maken van stevige, doch aanstekelijke emo-core. De drummer soleert, de gitaren gieren en de band schreeuwt zich de speakers uit. Nummer twee, A Town called Hypocricy is verassender. De intro van het nummer lijkt zowaar op een willekeurig nummer van The Arctic Monkeys.
Wat hierna volgt is een serie van zes ongekend pakkende poppy rock-songs. Zelden hoor je als luisteraar zulke aanstekelijke refreintjes en dat nummer na nummer. Na enige luister beurten steken de huidige single Rooftops (a Liberation Transmission) en Can’t Catch Tomorrow (Good Shoes Won’t Save You This Time) er toch wel bovenuit. Wat daarnaast opvalt is dat frontman Ian Watkins echt een zanger is geworden en beter zingt dan op de voorgaande platen.
Dit heeft echter ook zo zijn keerzijde. Er lijkt weinig ruimte gemaakt te zijn voor de zo typerende scream’s en er wordt dus vooral gezongen. Dat de nummers zo aanstekelijk zijn komt daarnaast voort uit het feit dat ze licht verteerbaar zijn. Allen zijn ze vergelijkbaar opgebouwd. Zo zijn er vaak twee coupletten en wordt de rest van het nummer gemaakt door de melodie van het refrein en variaties daar op.
Ook in de productie is te horen dat alle rauwe randjes afgevlakt zijn. Onder leiding van Bob Rock, vooral bekend van zijn werk met Metallica, hebben de Lost Prophets dus in feite bijna een pop-rock plaat gemaakt. Als luisteraar bekruipt je het gevoel dat alles in het werk is gesteld om de band op te doen stomen en definitief te laten doorbreken bij het grote publiek. De Nummers zijn volgens een bepaald recept opgebouwd, er werd een bekende producer aangesteld, een veilige sound gecreeërd en tot slot werd de plaat ingespeeld door een sessie-drummer (Josh Freese, bekend van onder meer A Perfect Circle).
Al deze zaken vallen des te meer op omdat de vorige plaat Start Something verdraaid weinig mankeerde. Stuk voor stuk spannende en ruige nummers met verassende overgangen waren het. De muziek had echt een beetje een edge to it en dat is nu jammer genoeg verdwenen. Eigenlijk herinneren alleen Everyday Combat en Rooftops aan weleer. Maar goed, als je als band zo’n goede cd als Start Something weet te maken en zulke aanstekelijke nummers zoals op Liberation Transmission kan schrijven dan verdien je het inderdaad om bij een nog groter publiek bekend te worden!
Heaven Shall Burn - Deaf to our PrayersWellicht één van de grootste Century Media releases dit jaar is de nieuwe van...
Harms Way - Oxytocin Scandinavische landen hebben een naam hoog te houden als het om metal gaat....