Op het personele front heeft Insomnium ook een verandering ondergaan. De vertrokken gitarist Ville Vani is vervangen door Markus Vanhala. Het maakt gelukkig voor het groepsgeluid niet veel uit.
De vier Finnen weten op Shadows Of The Dying Sun een uur lang te overtuigen en hebben ook nu hun muziek weer op een flinke basis van sfeer gebouwd. Op Shadows Of The Dying Sun hoor je daarnaast elementen die we ook kennen van Opeth, Dark Tranquility en Callisto. Verder lijkt de band, in vooral de melodieuze folk-achtige stukken, beïnvloed te zijn door landgenoten Amorphis.
Tekenend voor de afwisseling is dat het uiterst melodieuze, meezingbare ‘Lose To Night’ geklemd zit tussen het hardste nummer (‘Black Heart Rebellion’) en het snelle Dark Tranquility-achtige ‘Collapsing Words’. Het zijn de uitersten binnen het spectrum van Insomnium.
Ook het acht minuten lange ‘The River’ barst van de afwisseling tussen supersnelle stukjes en verstilde akoestische passages volgens het beproefde Opeth recept. Het allermooiste van het album vinden we tegen het einde, waar de lange spannende songs zitten. Vooral het machtige titelnummer is van grote schoonheid. Bombastisch buitelen hierin de riffs, fraaie gitaarloopjes, stuwend baswerk en de vocalen over elkaar heen. Zonder een brij te worden overigens.
Het enige verwijt dat je Insomniun kunt maken is dat door de toevoeging van toegankelijke meezingrefreinen en folk-elementen de spanning soms een beetje wegebt uit de muziek. Het neemt echter niet weg dat Shadows Of The Dying Sun wederom een pareltje binnen het genre is en tevens de plaat waarop Insomnium het meeste progressie laat horen.
.jpg)
Miasmal - Cursed RedeemerHey, de nieuwste plaat van Entombed! Dat is het eerste wat bij ondergetekende...
.jpg)
Aborted - The Necrotic Manifesto “As I model my morbid creating, I see the beauty of murder. You are nothing...