Het album opent met ‘Worm Teeth’, dat bij de eerste tonen klinkt als achtergrondmuziek bij een Clint Eastwood-film. De gitaar heeft daarbij ook wel iets weg van Creedence Clearwater Revival, en dient als rustig intro voor het zwaardere, meer beukende, werk. Dit geluid, waar de rest van het album rijkelijk mee is doorspekt, komt rond de twee minuten langs en laat je vervolgens niet meer los.
Tweede song ‘As Earth And Moon’ zet de versnelling gelijk in de hoogste stand om deze vervolgens niet meer los te laten. Laaggestemde gitaren, een dreunende bas en een wat blikkerig drumgeluid zorgen voor een muur van geluid die zich kenmerkt door een ontzettend lekkere groove en net zo goed een spontane jam had kunnen zijn. Het geheel klinkt spontaan en kent een wat rustiger stuk, om vervolgens de registers weer flink open te trekken. De afwisseling is in dit beginstadium nog aanwezig, en dat luistert lekker weg.
Volgend nummer ‘Maya’ kent zelfs een punkriff, wat vervolgens overgaat in een meer log geluid. Deze wordt ondersteund door lange, scherpe uithalen van Ryan Ferrier die klinkt als een jonge John Garcia (oud-Kyuss) met dubbel zo veel venijn in de vocalen. Deze elementen keren terug in ‘Nomads’, wat door diezelfde elementen echter een stuk minder spannend is en bij vlagen zelfs wat repetitief klinkt.
‘Laser Vision Intermission’ is vervolgens een welkome afwisseling van al het brute gitaargeweld en biedt de oren een rustmomentje. Een rustig, spacey nummer wat laat horen dat de band tot meer in staat is. Het laatste deel van het album gaat het tempo weer omhoog, waar ondergetekende zich meermaals betrapte op de volgende gedachte: ‘hebben we dit niet al eens gehoord?’
De logge gitaarpartijen, ritmewisselingen en, met name de vocalen, worden gedurende nummers op een veelal zelfde manier gebruikt en dit komt de originaliteit niet altijd ten goede. ‘The Sleeping Sand’ is echter, wel met die betreffende elementen, toch erg energiek. Laatste nummers ‘Gunslinger’ en ‘Centaur Rodeo’ brengen in de resterende tien minuten een fijne afsluiting en klinken een stuk minder gehaast.
Voor een debuutplaat is Electric Talons Of The Thunderhawk een prima introductie voor wat Valley of the Sun te bieden heeft. Het deert men niet om af en toe een wat rustiger uitstapje te maken, maar toch dicht te blijven bij wat ze het beste kunnen: lage gitaartonen knallen en een fijne groove neerzetten. Echter, had de band met deze elementen wellicht wat creatiever om kunnen springen, want op een gegeven moment beginnen de nummers meer op elkaar te lijken dan de bedoeling lijkt. Conclusie: een smakelijk debuut waar de band de creatieve grenzen wat meer mag verkennen.
.jpg)
Cherry Poppin' Daddies - White Teeth, Black ThoughtsDe financiële crisis waarin de wereld al weer zo`n zeven jaar geleden in zit...
.jpg)
Ancient Bards - A New Dawn Ending Het Italiaanse Ancient Bards is niet bekend in ons landje, maar de naam van...