Simple Field Calculator klinkt heel erg naar Nirvana. Lekker rauw, maar af en toe zelfs een beetje poppy. Op ‘Parking Lot’ hoor je gitaren afgewisseld met elektronica en die combinatie is niet nieuw, maar klinkt heerlijk verfrissend. De zware metalriffs worden vervolgens weer afgewisseld met een sixties gitaarsolo.
Wat de band ontzettend goed doet is de afwisseling. Je luistert niet naar een metalplaat, je luistert naar een muziekproject. Zo zijn er liedjes die lekker stevig en rauw zijn en er zijn liedjes die lekker, vaak ook instrumentaal, voortkabbelen. Die afwisseling is prettig een ook wel nodig. Sommige liedjes liggen wat zwaar op de maag. ‘Temple’ is bijvoorbeeld zo’n liedje. Het is ontzettend rauw en het zeurt in je hoofd, maar doordat er daarvoor een rustig instrumentaal liedje klonk kun je het goed verdragen.
Zo’n instrumentaal liedje, genaamd ‘Sven Ultimo’ komt ook nog terug aan het einde en vormt daarmee een bijzondere afsluiter van het album.
Sven Agaath laat horen over een meer dan gemiddelde creativiteit te beschikken. Het is rauw, het is lief, het is donker, het is dansbaar. Je kunt hier alleen maar ontzettend blij van worden. Voor deze recensent is het al snel te hard en te rauw, maar Sven Agaath laat horen dat er meer is dan klaagzang en snijdende gitaren. Ze weten je mee te nemen gedurende dertien liedjes en daarna uit te dagen weer vooraan te beginnen. Een soort shoegaze voor beginners. Als de bijzondere combinaties die de jongens maken dit tot gevolg hebben, dan kan ondergetekende niet wachten tot het volgende experiment.
.jpg)
De Skaggerz - Merkwaardige WezensHet gaat weer goed met de ska-muziek in Nederland. Volgens een lijst op...
.jpg)
The Magic Numbers - Alias Dat het een stuk lastiger is om aan hoge verwachtingen te voldoen daar weten...