Some Blue Morning past duidelijk binnen het lo-fi genre. Het is onduidelijk of de opnames van Adrian Crowley gemakat zijn in een studio of niet. Crowley weet echter fantastisch het gevoel op te roepen alsof de opnames al mijmerend in zijn garage plaatsgevonden hebben. Daar zitten enkele mooie muzikale aanvullingen bij. Zo krijgt ‘The Hungry Grass’, dankzij de keyboards, een mysterieuze ondertoon die het nummer gelijk geschikt maakt voor een nieuwe Hobbit film. Sfeervol zie je de camera over de bergen vliegen. Tegen het einde van ‘The Hatchett Songs’ klinken er serene viooltonen. Deze staan in schril contrast met de mompelende stem van Crowley en zijn voorzichtig aangeslagen gitaar. Mede hierdoor weet Adrian Crowley zijn muziek filmisch te vertolken.
Tijdens ‘Follow If You Must’ verwoordt hij de kwaliteit van zijn muziek zelf: ”If you come back from the shadowland, I will be waiting with open hand”. Continu waan je jezelf tijdens het beluisteren van Adrian Crowley in de duisternis. De zanger weet er echter zo veel gevoel in te leggen dat je weet dat het een vertrekpunt is naar een mooiere eindbestemming.
Eerder dit jaar zag Have Fun With Good van Bill Callahan het levenslicht. Some Blue Morning klinkt als de voortzetting van deze plaat. Net zo goed als Bill Callahan weet Adrian Crowley een loomgevoel van melancholie te creëren. Verspreid over elf nummers neemt hij je mee op een sfeervolle trip langs vreemdelingen, donkere bossen en prachtige gedichten. Crowley is ook wel eens de koning van understatement genoemd, hij bewijst met deze plaat tevens de kroonprins van de lo-fi te zijn
.jpg)
Lily & Madeleine - FumesDe gezusters Lily & Madeleine Jurkiewicz hebben een gezamenlijk doel,...
.jpg)
Electric Youth - Innerworld De soundtrack voor Nicolas Winding Refn’s Drive is misschien wel één van de...