Het album begint ijzersterk met het vrolijke 'Flying In A Rocket' en het ontspannen 'Glad Tidings'. Beiden doen denken aan een licht psychedelische Bob Dylan, gedipt in een ontspannen surfsausje. Het is goed te horen dat David-Ivar er plezier in heeft. Zijn nummers klinken niet geforceerd en los van verplichtingen. Wanneer 'Watchmen' begint wordt de andere grote inspiratiebron van Black Yaya duidelijk: John Lennon. Het nummer doet denken aan het werk van The Beatles. Hoewel Black Yaya zich heeft laten inspireren door deze grote namen, is zijn muziek hier zeker geen slap aftreksel van. Hij heeft heel duidelijk een eigen geluid, niet alleen in zijn muziek, maar ook zijn stem. Zijn stemgeluid laat zich lastig omschrijven. David-Ivar heeft een relatief laag bereik, zingt geen lange uithalen en heeft een bijzondere timing. Hoewel dit niet iedereen zal aanstaan, zorgt het voor een bijzondere sfeer in zijn nummers en komt de tekst eerlijk over.
Dankzij het feit dat Black Yaya verschillende bekende stijlen mengt tot eigenzinnige liedjes, met daarbij zijn bijzondere manier van zingen, zal er voor iedereen wel wat wils in zijn nummers te vinden zijn. Waar de één gaat voor de akoestische gitaren met mondharmonica, zal de ander vallen voor de psychedelische momenten of de ontspannen vibe van het album. Het totaalplaatje is een cd die interessant genoeg blijft om aandachtig naar te luisteren, maar ook prettig is op de achtergrond. Hoewel Black Yaya een eigen en verfrissende weg is ingegaan zullen liefhebbers van Herman Dune zijn solowerk hoogstwaarschijnlijk ook kunnen waarderen. Een aanrader!
.jpg)
Jesse Malin - New York Before The WarAls artiest heeft Jesse Malin altijd in de marges van de muziek geopereerd....
.jpg)
Dowzer - Bummercamp Als opvolger van hun in 2012 uitgebrachte EP Facing Paper Tigers , is...