De nieuwe sound is progressief en zelfs doordacht te noemen. In zekere zin deelt het nog dezelfde agressie, maar op een andere manier. Met de gebroeders Carter aan boord kreeg je echt het gevoel je in de diepste donkere krochten van London rond te dwalen, waar je voorbij iedere hoek een kaakslag stond te wachten. Massa’s hooligans, pubfights en vooral die genadeloze punkrock-attitude. De oude Gallows rook op alle mogelijke manieren authentiek Brits, dat was de identiteit. Met nieuwe plaat Desolation Sounds tillen ze deze identiteit naar een globaal niveau.
Met de selftitled uit 2012 namen ze al afstand van deze Britse identiteit, maar die laten ze nu volledig achter zich. Zouden ze dan eigenlijk niet een andere naam aan moeten nemen? In dat geval zouden bands als Di-Rect en Sepultura ook van naam moeten veranderen. Sterker nog, een band wordt pas echt de moeite waard als deze zich constant blijft ontwikkelen. Wie verlangt naar het oude geluid kan immers nog altijd naar de eerste palten luisteren. Dat voorop gesteld hebbend, moet het nieuwe album van Gallows ook absoluut niet naast het oude materiaal gelegd worden om het op waarde te kunnen schatten.
Met Wade McNeill aan het roer zijn ze een veel meer artistieke en experimentele weg ingeslagen, waarbij hij zich niet te beroerd voelt om niet ten alle tijden zijn schreeuw op te zetten. Zo kreeg ‘Bonfire Season’ op internet al veel kritiek te verduren, omdat het die rauwheid mist en het zogenaamd niet past bij de band. In deze verzameling van tien nieuwe tracks is het juist perfect op zijn plaats en voelt het als een verademing, waarbij ze een extra dimensie als formatie laten zien. Het kan duister en bekruipend zijn zonder dat alle registers open getrokken worden. Iets wat ‘Cease To Exist’ later op de plaat nog even extra kracht bij zet.
Gallows blijft rauw, maar zet dat met Desolation Sounds op een toegankelijke manier neer. Het biedt genoeg afwisseling en extra lagen om te ontdekken. Mocht je daar niet van houden, dan kom je met tracks als ‘Mystic Death’, ‘Leather Crown’ en ‘93/93’ aan je trekken, waarbij een flinke circle-pit tijdens de shows niet uitgesloten mag worden. Ze zijn dan wel die Britse charme volledig kwijt, maar dat maakt ze niet minder venijnig. Die kaakslagen krijg je alsnog uitgedeeld, zij het op een meer artistieke dan wel meer bekruipende manier.
.jpg)
Jo Sarah - Citizen Of The WorldEven zat het er in dat Jo Sarah , in het dagelijks leven Joanne Smolders,...
Young Fathers - White Men Are Black Men Too De drie heren van Young Fathers , één van de meeste veelbelovende nieuwe...