De band heeft duidelijke ingevingen gehad uit verschillende hoeken van de alternatieve rockscene. ‘Sophia’ doet in de verte aan Porcupine Tree denken, terwijl ‘The Path To The Black Lodge’ een vleugje Nine Inch Nails in zich heeft. Het hoogtepunt op het album komt in de vorm van ‘Turn Around’ waarbij schurende gitaren, razendsnelle drums en energieke zang zich tot een kokend geheel vermengen. ‘Charcoal Teeth’ lijkt de luisteraar een adempauze te bieden, maar dit is slechts tijdens de opening van het nummer. De band weet het tempo moordend hoog te houden. Toch lukt het de band niet altijd even goed om hun inspiratiebronnen van zich af te schudden.
Het geheel is bij vlagen meeslepend, maar de lyrics klinken niet altijd even diepgaand (”I don’t care, I don’t care […] You’ve got me confused with someone who gives a shit). Als het album zijn einde nadert klinkt de muziek steeds minder als een vlammend betoog omdat het hier en daar toch wel een beetje op elkaar lijkt. Indrukwekkende momenten zijn er genoeg, maar daar staan ook een aantal vlakke momenten tegenover. Afsluiter ‘Solace’ lijkt een verplicht rustpunt en markeert duidelijk het einde van het album. The Black Lodge is een album dat zeker geen straf is om op te zetten, maar direct bijblijven zal het ook niet.
.jpg)
Tribulation - The Children Of The Night Tribulation is een vreemde eend in de bijt binnen het extreme muziekgenre....
Jurko van Veenendaal - Elementary Jurko van Veenendaal is al jaren actief en succesvol in de theater- en...