De Zweedse mannen leveren in ieder geval genoeg materiaal aan op Flash the Leather. Liefst zeventien nummers krijgt de luisteraar gepresenteerd. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat er wel degelijk hoogtepuntjes te vinden zijn op het album, al zijn ze spaarzaam. Het al eerder genoemde ‘Die Wilden Jahre’ bijvoorbeeld is catchy als de pest, maar valt door de mand door de volstrekt onverstaanbare zang. Of neem het refrein van ‘In Rust We Trust’, een nummer dat zich ontvouwt als een echte meebruller. Pak anders de prima gitaarsolo’s in ‘Salute The Remote. Het zijn echter toevalstreffers.
De hoofdmoot van Flash the Leather is namelijk een feest van middelmatige herkenning. Het is allemaal al eens gedaan en bovendien veel beter. De nummers beuken wel degelijk en dat is absoluut een forte, maar tegelijk veert de luisteraar zelden energiek op. De riffs zijn voorspelbaar, de zang en teksten zijn uiterst gemiddeld en de manier waarop de tracks zijn opgebouwd is verre van uitdagend. Nummer na nummer heeft dezelfde insteek, waardoor het onderscheid vervaagd. Gezien de lengte van het album raakt de luisteraar uitgeput naar mate de plaat vordert. De enkele dieptepunten die in de tussentijd passeren, helpen niet. Wie begint te skippen op zoek naar een verfrissende track, doet dat tevergeefs.
Slecht is het zeker niet wat de mannen maken, maar het is zo vervangbaar als wat. De doffe conclusie moet dan ook luiden dat The Bones een oninteressant plaatje heeft afgeleverd, net nu ze op een eigen headlinertour gaan. Maar goed, dat is door Duitsland. Daar is blijkbaar wel vraag naar de middelmaat. Het zij zo.
.jpg)
Ahab - The Boats Of The Glen CarrigHet is herfst, de regen klettert tegen de ramen en de wind giert om het huis....
.jpg)
David Gilmour - Rattle That Lock Het is een van de grootste nog levende gitaarlegendes in vele ogen: David...