Daarop blijft Soord aan de rustige kant van het spectrum wat je gewend bent van The Pineapple Thief, want de muziek is voornamelijk ingetogen of zelfs sober te noemen. In alle rust en met veel gevoel brengt hij de liedjes die hij voornamelijk allemaal zelf inspeelde in de studio. Hij kijkt daarbij terug op de tijd uit zijn jeugd en wat er nog over is van de plaats waarin hij opgroeide. Zo begint hij in ‘Black Smoke’ met de woorden “I see my town” en moet hij later meewarig constateren dat er veel veranderd is.
Soord laat zich meevoeren op een golf van nostalgie en herinneringen aan vergane tijden en lijkt zo regelmatig voor zich uit te mijmeren. Op het mooie trage ‘Family Patterns’ vraagt hij zich af “is this the dream we shared?”, alsof hij in een soort van midlife crisis zijn idealen aan stukken ziet liggen. In ‘Willow Tree’ vergelijkt hij de wilg die sinds zijn kindertijd veel heeft moet doorstaan, met het ouder worden van hemzelf. Zijn gelaat krijgt steeds meer rimpels, net als de bast van de boom die ruwer wordt.
Dat wil niet zeggen dat het een deprimerende plaat is geworden, maar wel een nostalgische. Er is ook wel degelijk ruimte voor pret, getuige het swingende ‘The Odds’. Vooral valt het vakmans,chap van Soord op, met zijn prachtige hoge stem en zijn songwriter talent, waarmee hij treffend zijn mijmeringen tot uiting weet te brengen. Uiteindelijk leidt dit tot een mooie verzameling liedjes en een fijne luisterervaring.
.jpg)
Half Moon Run - Sun Leads Me OnOm maar gelijk met de deur in huis te vallen, Half Moon Run is erin...
.jpg)
Howard Eynon - So What If I`m Standing In Apricot Jam Het album So What If I’m Standing In Apricot Jam dateert van 1974. De...