In het solo album van deze zanger zijn echter in de eerste negen minuten geen vocalen terug te horen. Deze negen minuten staan overigens niet voor de eerste drie nummers, maar slechts voor het intro, nummer één: ‘The Monster’. Wat ooit begon als een solo project is met dit album dan ook uitgegroeid tot een echter band met vier andere leden. Omdat de muziek in zulke lange nummers soms iets gaat vervelen staan er ook veel rustige (akoestische) stukken op het album. Het nummer ‘School Of Pain’ begint ermee en ‘The Real Life’ is het volledig.
Hiermee is samen me de gemiddeld zes minuten per nummer het album O3, A Trilogy – Part 2 eentje waarvan je echt moet houden. Net als dat één-minuut-nummers in het punk genre passen, is dit eigenlijk heel normaal in de prog-wereld. Hiernaast is ook de stem van Dominici eentje die je echt moet aanspreken, deze is erg hoog en vaak overslaand (denk aan Skip The Rush). Dit is simpel weg een kwestie van smaak. Hield je van het Dream Theater debuut? Dan moet je dit laatste album van de zanger zeker snel aanschaffen.
Pete Philly & Perquisite - RemindstateElke liefhebber van Nederlandse muziek zal op zijn minst gehoord hebben van...
Pure Reason Revolution - The Dark Third ”The missing link between Pink Floyd and the 21st century” worden ze...