Dat schept verwachtingen. De band verstaat zijn vak. René Geelhoed (toetsen, gitaar, vocals), Rens Ouburg (gitaar en vocals), Rob Den Tuinder (bas) en Michiel Buijsse (drums) leggen een solide pop/rockgeluid neer op de EP One. Verder is er in de sound een prominente rol weggelegd voor de zangeressen Butet Tamba en Simone Dekker. De sound doet echter meer denken aan een band als Loïs Lane dan aan de muzikale erfenis van Brood of Fleetwood Mac.
De band grijpt naar eigen zeggen terug naar de analoge jaren ’70 met een moderne twist en kent haar klassiekers, maar vergeet daar iets eigens aan toe te voegen. De band doet het ongetwijfeld prima op vrijdagavond in de kroeg op de hoek of op een studentenfeest, maar de popgeschiedenis gaan ze hiermee niet verrijken.
Hoogtepuntje van de EP is het catchy ‘Hey Sister’, het enige nummer dat als een enigszins geslaagde poging kan worden gezien om het geluid van Herman Brood & His Wild Romance (inclusief Bombita’s) te benaderen. Maar of dat je ambitie als band moet zijn? Als de EP een vervolg krijgt, dan graag meer smoel. Eén Loïs Lane is echt genoeg.
.jpg)
De Heer James - Voor Alle Leeftijden Voor Alle Leeftijden is een album geschreven door kinderen die in hun jonge...
.jpg)
The Fire Harvest - Singing, Dancing, Drinking The Fire Harvest is een Nederlandse band die al meer dan tien jaar bestaat,...