Het stempel dat DTES vooral krijgt is postrock, maar dit is toch echt slechts een van de ingrediënten die verwerkt wordt op dit veelzijdige album. Het kan zelfs misleidend werken, want wie de singles 'Drift' en 'Flight' luistert hoort een band die een enorm poppy kant heeft. Het zijn desalniettemin emotionele, gedragen songs (‘The Good Night Sky!’) die ondergetekende, zeker qua zang, regelmatig doet denken aan Toad The Wet Sprocket (wie kent ze nog?). Het maakt de band toegankelijker dan de meeste bands die aan postrock gelinkt worden.
De andere, meer experimentele kant van de band is hoorbaar in het dreigende, instrumentale 'We Who Blackout The Sun' (neigt nog het meest naar postrock), de rollercoaster 'Culling The Herd' waarin de band slepende, Soundgarden-achtige momenten afwisselt met sfeervolle passage die aan Pink Floyd doen denken. Of het verstilde 'The Last Psalm To Silence'. Allemaal klinkt het ontzettend smaakvol en passioneel gebracht.
Beneath The Dark Wide Sky werd geïnspireerd door foto's van fotografe Dorothea Lange tijdens de Dust Bowl in de jaren dertig. Het geeft het album ook een mooie samenhang. Opmerkelijk is ook dat de band slechts uit drie man bestaat, iets wat je gezien de machtige sound nooit zou inschatten. Het is ook een album dat een perfecte staalkaart biedt van hoe een modern rockalbum anno 2016 zou moeten klinken. Waarvoor hulde.
Breaking Levees - Doctor`s DreamHoewel de opnamen al lange tijd op de plank lagen hebben de jongens van de...
.jpg)
Flamingods - Majesty Met muzikale invloeden uit de hele wereld en gebruik makend van exotische...